________________ શ્વિનપ્લેઈન અને ડિયા કુદરતે શ્વિનલેઈન ઉપર પિતાની બક્ષિસો વરસાવવામાં પાછી પાની કરી ન હતી. તેણે તેને મોં આપ્યું હતું, પણ છેક કાન સુધી ઊઘડતું - ઉઘાડું. કાન આપ્યા હતા, પણ પહોળા, ચપટા તથા ઉપરથી આંખો તરફ ઢળતા. આકાર વગરનું નામ આપ્યું હતું, પણ ચાળા કરનારનાં ચશ્માં સરકી શકે તેવું. અને ચહેરો આપ્યો હતો, પણ તેના તરફ જતાં હસી પડ્યા વિના ન રહેવાય તેવો. પણ આ બધી બક્ષિસે કુદરતે આપી હતી શું ? કુદરતને માણસે મદદ નહોતી કરી ? એવું મેં કુદરત પિતાની મેળે સજી શકે ખરી ? તેના ઉપર કાયમનું અંકિત થયેલું હાસ્ય, તેના અંતરના શાશ્વત આનંદનું પ્રતીક તો નહોતું. વિનપ્લેઈનના ચહેરા ઉપર માણસોએ કારીગરી કરી હતી. પણ માણસ કદી સૌંદર્ય ઘડવાનું જાણતો નથી; તે કદરૂપાપણું જ ધડી શકે. માણસોએ કોઈ ગૂઢ વિજ્ઞાનની મદદથી, તેના માંસને, બહુ નાની ઉંમરે કાતરી-કાતરીને ફરીથી ઘડી કાઢયું હતું : તેઓએ તેના મને બંને ગાલ તરફ લાંબું ચીરી નાખ્યું હતું; હોઠોને અંદર વાળી દીધા હતા; પેઢવાં ખુલ્લાં કરી નાખ્યાં હતાં; કાન લાંબા-પહોળા-ત્રાંસા કર્યા હતા; કાનને કઠણ હાડ-સ્નાયુભાગ પણ કાઢી નાખ્યો હત; ગાલ અને ભમરાની ગોઠવણી બદલી નાખી હતી; ઉપરાંત કેટલાય સ્નાયુઓ ઉપસાવ્યા હતા; અને એ બધી કાપકૂપના. ધા ઉપર ચામડી ફરીથી ખેંચી લીધી હતી કે વાળી દીધી હતી.
