________________
૧૦
ડૉન કિવકસોટ! ” આગમનની જાહેરાત માટે વગાડાતી નિશાની માની લઈ, પરમ પ્રસન્નતા સાથે વીશીના દરવાજે જઈ ઊભા. પેલી બે બાઈઓ, આખા શરીરે લોખંડ મઢેલા માનવીને ઢાલ-તરવાર સાથે પોતાની તરફ આવતો જોઈ, બીને અંદર પેસી જવા કરતી હતી, તેવામાં ડૉન કિવકસોટે પોતાના મહોરાનો ભાગ ઊંચો કરી, પોતાનું ધૂળભર્યું લાંબું મોં બતાવી, નમ્ર શિષ્ટ વાણીમાં સંબોધન કર્યું, “હે ઉમરાવબાનુઓ, તમારે મારા તરફથી કશી બીક રાખવાનું કાંઈ કારણ નથી; કારણ કે હું જે ‘નાઈટ'-દીક્ષાને વરેલો છું, તે મુજબ આખા વિશ્વમાં હું કોઈને નાહક ઈજા કરી શકતો નથી; તથા ખાસ કરીને તમારા જેવી રાજવંશી કુમારિકાઓને તો હરગિજ નહિ.”
પેલીઓએ પોતાને ઉમરાવ-બાનુઓ તરીકે સંબોધનાર આ માણસનું મોં તેના ઊંચા કરેલા મહોરા નીચેથી જોવા પ્રયત્ન કર્યો, તથા પોતાને ‘કુમારિકાઓ’ તરીકે કરાયેલું સંબોધન યાદ કરી તેઓ ખડખડાટ હસી પડી. કારણ કે, તેઓ ચિર-કુમારિકાઓ – ગણિકાઓ હતી!
ડૉન કિવકસોટને તેમના આવા બેશરમ ખડખડાટ હાસ્યથી ગુસ્સો ચડ્યો; તે બોલ્યા, “બાનુઓ, આપને જણાવવાની મને પરવાનગી બક્ષો કે, આમ અશિષ્ટપણે હસવું એ આપના જેવી ખાનદાન સ્ત્રીઓનું ભૂષણ નહીં; તેમાંય કારણ વિના આમ મોટેથી હસવું એ તો હલકટ સ્ત્રીઓનું લક્ષણ કહેવાય.”
પેલીઓ પાછી પોતાના ખાનદાનપણાનો ઉલ્લેખ સાંભળી, તથા તે બોલનારના વિચિત્ર ઢંગ જોઈ, વળી વધુ હસવા લાગી; એટલે ડૉન કિવકસોટ વળી પાછા ચિડાયા.
પણ સભાગે તે વખતે વીશીવાળો આવી ચડ્યો. તેના શરીર ઉપર ચરબીનો ભાર એટલો મોટો હતો કે, સામાન્યપણે તેને લડાઈ-ધાંધલને બદલે શાંતિ–નિરાંત જ વધુ ગમતાં. કિવકસોટ જેવા અસાધારણ દેખાવના માણસને આંગણામાં ઊભેલા જોઈ, તે પણ પેલી વંતરીઓની સાથે હસવામાં ભળવાની તૈયારીમાં જ હતો; પણ તે માણસનો લાંબો ભાલો જોઈ, તેણે વખત વિચારી, મીઠા અવાજે કહ્યું, “મહેરબાન નાઈટ'સાહેબ, જો આપ નામદાર અહીં ઘોડા ઉપરથી ઊતરવાના વિચારના હો, તો પથારી સિવાય બીજું બધું આપને સાદર કરવામાં આવશે.”
