________________
૨૩૦
ડૉન કિવકસોટ! પરંતુ ડૉન કિવકસોટ તો પ્રેમ-શૂરાતનના જ નાઈટ! તેમનાથી આ યુવાન સુંદરીનું દુ:ખ જોયું ગયું નહિ તથા સાંભળ્યું ગયું નહિ. તેમણે બારી જોરથી બંધ કરીને નીચે થઈને જતી બાનુઓને એટલી ખબર પડવા દીધી કે, પોતે જાગે છે અને બારીએ ઊભા રહી બધું સાંભળે છે. પછી તો કહેવું શું? આટિસિડોરાએ હવે પોતાની પાસેના એક તંતુવાદ્યના સહકારમાં દરદભર્યું પ્રેમગીત મોટેથી ગાવા માંડ્યું. | ડૉન કિવકસોટની છાતી ફાટી જવા લાગી; તેમણે લેડી ડલિિનયાને ઉદ્દેશીને મોટેથી સંબોધન કરી ઠપકો આપવા માંડયો કે, “હે નિધૃણ સુંદરી, તું તો તારા આ બંદા ઉપર કૃપાદૃષ્ટિ પણ કરવા માગતી નથી, પણ કેટકેટલી સુંદરીઓ તારા આ સેવક ઉપર જાત ઓવારી નાખવા માગે છે ઇ.”
સાન્કોનું સરઘસ હવે બૅરેટેરિયો નામના હજારેકની વસ્તીવાળા કિલ્લેબંદ શહેરના દરવાજા પાસે આવી પહોંચ્યું. એ શહેર ડયૂકની માલકીનું
હતું.
| દરવાજા પાસે અધિકારી-અમલદારો અને નાગરિકો પોતાના નવા ગવર્નરનું સ્વાગત કરવા આવ્યા. નવા ગવર્નરને પ્રથમ ઈશ્વરનો આભાર માનવા માટે મોટા દેવળમાં લઈ જવામાં આવ્યો. પછી તેમના હાથમાં શહેરના દરવાજાની ચાવીઓ વિધિસર સોંપવામાં આવી.
ત્યાંથી તેમને સીધા ન્યાયાસન ઉપર લઈ જવામાં આવ્યા. પેલા ઘરકારભારીએ ઠાવકે મોંએ જણાવ્યું, “નામદાર, અમારા આ ટાપુનો પરાપૂર્વનો રિવાજ છે કે, નવા ગવર્નર પોતાની ગાદી સંભાળે, તે પહેલાં ન્યાયાસન ઉપર બેસી થોડા સુકાદા આપે, જેથી લોકોને ખબર પડી જાય કે નવા ગવર્નરના રાજ્યમાં શી રીતે વર્તવાનું છે.”
સાન્કો તરત જ ન્યાયાસન ઉપર બેસી ગયો; તેણે અરજદારોને એક પછી એક આવવા ફરમાવ્યું.
પહેલાં એક દરજી અને એક ખેડૂત આવ્યા. દરજીએ કહ્યું, “નામદાર, આ ખેડૂત કાલે મારી દુકાને કપડું લઈને આવ્યો, અને મને પૂછવા