________________
જેનું જાગ્રત પણ સ્વપ્ન સમાન છે ૧૯૩ સાન્કોએ જવાબમાં કહ્યું, “મારા ભૂતકાળની વાતો વાનરને મેં સાંભળવા હું તો એક પૈસો પણ ન આપું. કારણ કે, મારા જેટલી એ વાતો બીજો કોણ જાણી શકે? પણ જો આ વાનર વર્તમાનકાળની કંઈક વાતો કહી શકતો હોય, તો હું પૂછવા માગું છું કે, મારી પત્ની ટેરેસા અત્યારે શું કરે છે?”
પિટરે પોતાનો ડાબો ખભો થાબડ્યો, એટલે તરત પેલો વાનર તેને ખભે ચડી બેઠો અને તેના કાન પાસે માં લઈ જઈ દાંતિયાં કરવા લાગ્યો. પિટર જાણે તેની ભાષા સમજતો હોય તેમ ડોકું ધુણાવવા લાગ્યો. એક-બે મિનિટ આમ વાનરનાં દાંતિયાં તથા પિટરની ચેષ્ટા ચાલ્યા પછી, વાનર તેને ખભેથી કૂદીને જમીન ઉપર ઊતરી ગયો. એટલે તરત પિટર દોડીને સીધો ડૉન કિવકસોટ પાસે પહોંચી ગયો અને તેને ઘૂંટણિયે પડી કહેવા લાગ્યો, “અહા, મહાન નાઈટ ડૉન કિવકસોટ દ લા માંશા, ભાંગેલ હૃદયો સાંધનારા, ન તૂટેલાં ખરાબ માથાં તોડનારા, મરી ગયેલા નાઈટ-પણાને આ પૃથ્વી ઉપર ફરીથી સજીવન કરનારા, નબળાના આરામ, અને દુ:ખીના વિશ્રામ, પડેલાને ઊભા કરનાર અને પડતાને ટેકો આપનાર! તમને સલામ! સલામ! વારંવાર સલામ !”
ડૉન કિવક્સોટ એકદમ આશ્ચર્યચકિત થઈ ગયા અને સાન્કો તો ઉત્તેજનાથી ઘૂ જવા જ માંડયો. પિટરે હવે તેની તરફ ફરીને કહ્યું, “તમે ભાઈ આ દુનિયાના અજોડ નાઈટના બેનમૂન સ્કવાયર છો. તમારાં ધણિયાણી ટેરેસા એ બહુ ભલાં ધણિયાણી છે, મહેનનું છે અને અત્યારે એક રતલ ભીંડી લઈને આમળવા બેઠાં છે. તેમની પાસે એક ખાંડા થયેલા મોંવાળા કૂજામાં થોડો દારૂ પડેલો છે તેના ઘૂંટડા ભરીને પોતાના થાકેલા શરીરને તે આરામ આપે છે અને તમારા વિયોગે ચિંતાવાળા બનેલા મનને જરા મલાવી રહ્યાં છે.”
“શાબાશ, શાબાશ,” સાન્કો બોલી ઊઠયો; “અત્યારે અમારા ગામમાં ભીંડી આવે જ છે અને મારી વહુ મારા ગધેડા માટે દર વરસે તેના અછોડા આમળે છે, તે જરા આનંદી જીવ છે એટલે હું પાસે હોઉં કે ન હોઉં પણ એક-બે ઘૂંટડા કોઈ કોઈ વાર પી પણ લે છે!”
ડૉ.-૧૩
