________________
૧૮૨
ડૉન કિવકસોટ! ડૉન કિવકસોટે મિરાન્ડાને શાંત પાડીને કહ્યું, “કવિની કટાર પણ જેવી તેવી ન ગણાય; પોતાની આસપાસના લોકોની મૂર્ખાઈઓ અને દુરાચારોને છિન્નભિન્ન કરી નાખી શકે તેવી કવિતાઓ રચીને તે ઓછો પરાક્રમી ન નીવડી શકે. માટે તમે તેને માત્ર ધંધેદારી બનાવવાનો આગ્રહ છોડી, તેના કુદરતી માર્ગે આગળ વધવા દો; જરૂર તે પોતાના ક્ષેત્રમાં અને સમકાલીનોમાં મોટું નામ કાઢશે.”
આમ વાતો કરતા કરતા તેઓ જતા હતા, તેવામાં અચાનક ડેન કિવકસોટ ટોપ ચડાવી ભાલો હાથમાં પકડી એકદમ તૈયાર થઈ ગયા. પેલો સદગૃહસ્થ તે જોઈ નવાઈ પામ્યો અને આસપાસ જોવા લાગ્યો, તો સામે એક ગાડું આવતું હતું. તે પાંજરા જેવું ચારે તરફથી બંધ હતું; પણ તેના ઉપર રાજાનાં નિશાન ફરકી રહ્યાં હતાં. એક માણસ ગાડાના આગળના ભાગમાં બેઠો હતો અને બીજો ખચ્ચર ઉપર સાથે આવતો હતો.
ડૉન કિવકસોટે પાસે જઈ તેમને પૂછયું, “ભાઈ તમે લોકો કોણ છો? અને આ ધ્વજા-પતાકાવાળા ગાડામાં શું લઈ જાઓ છો?”
* ખચ્ચર ઉપર બેઠેલાએ જવાબ આપ્યો, “આ ગાડું મારું છે; અને એમાં બે વિકરાળ સિંહો છે. ઓરાનના સેનાપતિએ આ બે સિહો આપણા નામદાર રાજાને ભેટ મોકલ્યા છે; એટલે અમે તેમને રાજધાનીમાં લઈ જઈએ છીએ. આ પતાકાઓ લોકોને એમ જણાવવા માટે છે કે, આ માલ રાજાજીનો છે.”
ડૉન કિવકસોટે પૂછયું, “આ સિંહો ખરેખર મોટા છે?”
ઘણા મોટા છે,” ગાડાના આગલા ભાગમાં બેઠેલા સિહોના પાલકે જવાબ આપ્યો; “આફ્રિકામાંથી એવડા મોટા સિંહો કદી સ્પેનમાં આવ્યા નથી. હું સિંહોનો પાળનારો છું, અને મેં બીજા ઘણા સિંહો જોયા છે; પણ આવડા મોટા તો કદી મારા હાથ નીચે આવ્યા નથી. આગળના પાંજરામાં સિંહ છે, અને પાછળનામાં સિહણ છે. બંને પ્રાણી
ઓ ખૂબ ભૂખ્યાં થઈ ગયાં છે; કારણ કે, આજ આખો દિવસ તેમને કશું ખાવાનું મળ્યું નથી. એટલે મહેરબાની કરીને રસ્તા વચ્ચેથી ખસી
