________________
૧૩૪
ડૉન કિવક્સટ! અને હવે તો કશું કામકાજ કરી શકે તેવો ન રહ્યો હોવાથી હું ભૂખે મરું છું.”
ડૉન કિવકસોટ તરત પેલા બદમાશ ખેડૂતને સજા કરવા ઘોડા ઉપર બેસી તેના ગામ તરફ જવા તૈયાર થયા, પણ ડૉરોધિયાએ તેમને બીજી કશી પંચાતમાં ન પડવા આપેલું વચન યાદ દેવરાવ્યું. એટલે તેમણે પેલા છોકરાને વચન આપ્યું કે, “હું આ રાજકુંવરીને તેમનું રાજ્ય પાછું અપાવ્યા બાદ આવીને જરૂર તારા માલિકને સજા કરી, તારો પગાર ચૂકતે કરાવીશ.”
પેલો છોકરો બોલ્યો, “મને અત્યારે જ થોડું ખાવાનું આપો, અને સેવિલ જવાય તેટલા થોડા પૈસા આપો, એટલે બસ.”
પણ આ લોકો પાસે કશું વિશેષ ખાવાનું બચ્યું ન હોવાથી તેને તેઓએ નામનું કંઈક આપ્યું. તે લઈ દૂર દોડી જતાં તે બોલ્યો, “અલ્યા નાઈટડા, ફરીથી આખી જિંદગીમાં તું મને ભેગો ન થતો; મને ભલે મારીને કકડા કરી નાખે, પણ તારા જેવાની મદદની મારે જરૂર નથી ! તારા જેવા નાઈટો દુનિયામાં ન જન્મે તો સારું-કારણકે તમારામાં લોકોનાં દુ:ખ ઘટાડવાની નહિ પણ વધારવાની જ આવડત હોય છે!”
ડૉન ક્વિકસોટ તેની પાછળ પડવા ગયા, પણ પેલો એકદમ ખિસકોલીની પેઠે જલદી જલદી ભાગી ગયો. બધા હવે એક જ ટપે પેલી વીશીમાં આવી પહોંચ્યા.
ડૉન કિવકસોટે અતિશય થાક્યા હોવાથી જલદી એક પથારીની માગણી કરી. વીશીવાળાએ પેલા ઓરડામાં જ તેમની પથારી કરી આપી; એટલે તે તરત કપડાં ઉતારી તેના ઉપર લાંબા થઈ સૂઈ ગયા અને ઘસઘસાટ ઊંઘી ગયા.
આ બાજુ હજામે અને પાદરી-બુવાએ વીશીવાળાને અને તેનાં પત્નીને તેમની પાસેથી લીધેલી બધી ચીજો પાછી આપી. હજામને પાદરીબુવાએ સમજાવ્યું કે, “હવે તારે ડૉરોધિયાના સ્કવાયર મટી, ડૉન કિવકસોટના ગામના હજામ તરીકે છતા થવું જોઈએ. તારે ડૉન વિસોટને એમ કહેવું કે, હું પાદરી-બુવા સાથે જ આવતો હતો, તેવામાં પેલા ચોરોએ લૂંટી લીધા પછી છૂટો પડી અહીં વીશીમાં આવી તેમની રાહ જોયા કરું છું.
