________________
ડૉન કિવકસોટ !
ડૉરોધિયાને હવે પાદરી-બુવાના ખચ્ચર ઉપર બેસાડવામાં આવી અને હજામ તરત પેલા ગાયના પૂંછડાના વાળનો ઝૂડો પોતાના મોં ઉપર લગાડી તેની સાથે જવા તૈયાર થઈ ગયો. સાન્કો તેમને રસ્તો બતાવતો આગળ ચાલ્યો. કાર્ડિનિયો અને પાદરી-બુવા પાછળ જ રહ્યા. ડૉન ક્વિકોટ કદાચ તેમને ઓળખી કાઢે એવો તે બંનેને ભય હતો.
૧૨૪
ર
ડૉન વિકસોટ પાસે પહોંચી ડૉરોધિયા તરત જ તેમના ચરણ આગળ નમી પડી અને બોલી, “હે માનવંત બહાદુર નાઈટ, જ્યાં સુધી મને તમે મારું માગેલું વરદાન બક્ષવા કબૂલ નહિ થાઓ, ત્યાં સુધી હું આ જમીન ઉપરથી પાછી ઊભી થવાની નથી. કોઈએ સાંભળ્યો ન હોય કે જોયો ન હોય એવા ત્રાસથી હું પીડિત છું; અને તમારી ખ્યાતિ સાંભળીને ઘણે દૂરથી તમારી મદદની આશાએ આવી છું. એટલે મેં માગેલું વરદાન તમે નહીં બક્ષો, તો હું અહીં તમારાં ચરણોમાં જ માથું પટકીને મારા પ્રાણ ત્યાગી દઈશ.”
ડૉન કિવકસોટ તો આ બધું સાંભળી સડાક દઈને ઊભા થઈ ગયા અને બોલી ઊઠયા, “અરે બાનુ, તમે ઊઠીને ઊભાં નહિ થાઓ ત્યાં સુધી તમારો એક શબ્દ પણ હું આગળ સાંભળવાનો નથી.”
ના જી, ના! જ્યાં સુધી તમે મને મારું માગે વરદાન નહીં બક્ષો, ત્યાં સુધી મારા ઘૂંટણ જમીન સાથે જડાયેલા જ રહેશે.”
“અરે બાનુ, મે તમને એ વરદાન બક્ષ્ય જ છે, અને તેથી જ તમને ઊભાં થવા હું આજીજી કરી રહ્યો છું. અલબત્ત, મારી પાસે મારા રાજા, મારો દેશ અને મારી પ્રેમ-રાજ્ઞીને બેવફા નીવડાય એવું કશું કરવાનું માગવામાં નહીં આવે, એવી હું આશા રાખું છું.
,,
“એવું કશું તમારી પાસે માગવામાં નહીં આવે, એવી હું ખાતરી આપું છું,” ડૉરોધિયાએ ઘૂંટણિયે પડયાં પડયાં જ જવાબ આપ્યો.
એ દરમ્યાન સાન્કો તરત ડૉન વિકસોટ પાસે જઈ પહોંચ્યો અને તેમના કાનમાં બોલ્યો, “માલિક, એમનું માગેલું વરદાન જરૂર કબૂલ
