________________
૯૬
ડૉન કિવસોટ! પેલાએ ડૉન કિવકસોટ તરફ ખૂબ તીવ્રતાથી નજર કર્યા પછી એટલું જ કહ્યું, ‘તમારી પાસે જો કંઈ ખાવાનું હોય, તો મને જલદી આપો. મને સખત ભૂખ લાગી છે. ખાધાપીધા પછી હું મારી વાત તમને કહી સંભળાવીશ; કારણ કે, મને તમે બહુ સમજણા માણસ લાગો છો.’
આ સાંભળી સાન્કોએ અને પેલા ભરવાડે પોતાની પાસેથી ખાવાની બધી ચીજો તેની આગળ ધરી દીધી. પેલો અકરાંતિયાની પેઠે જલદી જલદી બધું ખાવા લાગ્યો. ખાઈ રહ્યા પછી તેણે એ લોકોને પોતાની પાછળ પાછળ આવવા કહ્યું. એક મેદાન જેવી જગા આવતાં ત્યાં ઘાસ ઉપર તે આડો પડયો, અને આ લોકો તેની આસપાસ કુંડાળું વળીને બેઠા. તેણે હવે પોતાની વાત શરૂ કરતા પહેલાં સૌને જણાવ્યું કે, “મારી વાત હું કહેતો હોઉં, ત્યારે કોઈએ કશો પ્રશ્ન વચ્ચે પૂછવો નહીં કે કશી ટીકા કરવી નહિ. નહિ તો હું પછી મારી વાત કહેવાનું પડતું મૂકી, મારી મરજી મુજબ ચાલ્યો જઈશ; કારણ કે મારા મનનો ભાવ કયારે બદલાશે તેનું ઠેકાણું નથી, એટલું સમજી રાખજો.”
સૌએ આ શરત તરત સ્વીકારી લીધી, અને તેણે આ પ્રમાણે પોતાની વાત કહેવા માંડી –
મારું નામ કાર્ડિનિયો છે. મારો જન્મ એન્ડેલુશિયા પ્રાંતના એક જાણીતા નગરમાં એક ખાનદાન કુળમાં થયો હતો. મારાં માતપિતા ખૂબ તવંગર હતાં. એ જ શહેરમાં લ્યુસિન્ડા કરીને એક સુંદર યુવતી રહેતી હતી. તે પણ મારા જેવા જ ખાનદાન કુળની હતી. બચપણથી જ હું તેને ચાહતો હતો અને વરસ જતાં અમારો અરસપરસનો પ્રેમ વધુ દૃઢ થતો ગયો. અમારાં માતપિતાને અમારા પ્રેમની ખબર પડી. તેઓને પણ બંને સરખાં કુળ વચ્ચે આ સંબંધ બંધાય તેમાં કશું વાંધાભરેલું લાગ્યું નહીં. પરંતુ અમે જુવાન થયેલાં હોઈ, લ્યુસિન્ડાના બાપે મને તેની દીકરીને સીધાં મળવાની મનાઈ ફરમાવી. એટલે મે અરસપરસ પત્રવ્યવહાર શરૂ કર્યો. પણ પછી મારાથી મારી પ્રિયતમાનો વિયોગ વધુ સહન ન થતાં, મેં તેના પિતા પાસે તેના હાથની માગણી કરી. તેણે
