________________
| મૅમ્બિનોનો સુવર્ણ-ટોપ
૭૯ ગમે તેવાં ખોખરાં થયાં હશે, પણ મારી આંખો તો હજુ સાબદી જ જ છે. એટલે મને જે સ્પષ્ટ દેખાય છે તે મને કહી લેવા દો–આ સામાં આવતો કોઈ ઘોડેસવાર નથી; કારણ કે તેના પગ નીચે મારા જેવું જ રૂડું રૂપાળું ગધેડું સ્પષ્ટ દેખાય છે. તેના માથા ઉપર ટોપ-હોપ કંઈ નથી પણ વાસણ જેવું કશુંક ઊંધું પાડેલું છે, અને તે સોના જેવું ચળકે છે, એટલું ખરું.”
ડૉન કિવકસોટે કંટાળાભરેલા અવાજે જવાબ આપ્યો, “તું તો હંમેશનો ડરપોક, શંકાશીલ અને ઉત્સાહ ઉપર ટાઢે પાણી રેડનારો માણસ રહ્યો. મારે તારી સાથે જીભાજોડીમાં વખત બગાડવો નથી; હું તો પેલો સુવર્ણ-ટોપ મેળવવા જ માગું છું; તને બીક લાગતી હોય તો તું અહીં બાજુએ ઊભો રહે.”
“માલિક, હું તો અહીં જ ઊભા રહેવાનો છું; પરંતુ, આ પણ તમારું પાણી-ચક્કી જેવું જ પરાક્રમ થઈને ઊભું રહેશે એવું મને સ્પષ્ટ દેખાતું હોવાથી હું તમારું ધ્યાન ખેંચું છું.”
ખબરદાર, સાન્કોડા!” ડૉન કિવક્સોટ હવે ગુસ્સે થઈ ત્રાડી ઊઠયા; “આજથી સમજી રાખ કે, જો તે ફરી મને પાણી-ચક્કી એટલો શબ્દ પણ ભૂલેચૂકે સંભળાવ્યો, તો હું સોગંદપૂર્વક કહું છું કે, મારી મારીને તારો મુરબ્બો કરી નાખીશ.”
સાન્કોએ તરત પોતાના હોઠને તાળું મારી દીધું; કારણ કે, હવે માલિકના હાથનો જ માર ખાવાનું તેને બાકી રહ્યું હતું!
વાત એમ હતી કે, એ બાજુ બે ગામડાં પાસે પાસે આવેલાં હતાં. પરંતુ એમાંનું એક ગામડું એવું નાનું હતું કે, તેમાં એક દુકાન ન હતી કે એકે હજામ ન હતો. એટલે આ બાજુના ગામનો હજામ જ જ્યારે પેલા ગામમાં કોઈની ફસ ખોલવાની હોય કે હજામત કરવાની હોય, ત્યારે પોતાનું કાંસાનું તાંસળું લઈને તે ગામડે જતો. આજે વરસાદ પડતો હતો એટલે પોતાની નવી હેટ બગડી ન જાય તે માટે તેણે પોતાનું તાંસળું માથા ઉપર ઊંધું પાડ્યું હતું. એ તાંસળું તાજું જ ઘસી-માંજીને ઊજળું કરેલું હોવાથી, દૂરથી ચમકારા મારતું હતું.
