________________
આશા અને ધીરજ ઉપજાવેલો અર્ધો ભાગ બાળી નાખ્યો, જેથી બાકીને મૂળ ભાગ કોઈના હાથમાં જાય તો પણ તેને એ ખજાનાની પૂરી વાત ન સમજાય. બાવાજી હવે ડાન્ટને એ ભંડારની તથા ગમે તેવી હતાશભરી પરિસ્થિતિમાં પણ અણધાર્યો આશાને પ્રકાશ કેવી રીતે છુપાયો હોય છે, અને એ તકનો લાભ લેવા ડાહ્યા માણસે કેવી રીતે હંમેશા તત્પર રહેવું જોઈએ, એની વાતો વારંવાર કહેવા લાગ્યા.
એક રાતે ડાત્રે અચાનક પોતાની ખેલીમાં ઊંઘમાંથી જાગી ઊડ્યો. તેને એવો ભાસ થયો કે દૂરથી કઈ જાણે તેને બોલાવે છે. અચાનક બાવાજીનો ખ્યાલ આવતાં, તે એક છાની ચીસ પાડી તરત ભોંયરામાં ઊતરી તેમની બેલી તરફ દોડ્યો. એબ ફેરિયા ખાટલાને પકડીને ખૂબ કરાંઝતા હતા તથા જોરથી ધ્રૂજતા હતા.
ફેરિયા બાવાએ માત્ર એટલું જ કહ્યું, “બેટા, શું થયું છે તે તું કલ્પી શકશે. હવે મારી આખરઘડી છે. તું ગભરાતો નહિ. ઈશ્વર જે કરે છે તે સારા માટે જ જાણવું. મારા જવાથી તેને કેટલી ભારે ખોટ લાગશે તે હું સમજું છું; પણ કદાચ એમાં જ તારી મુક્તિની પણ કિંઈક શક્યતા છુપાઈ હોય.'
ડાટે એકદમ બાવાજીને આગળ બોલતા અટકાવી બોલી ઊઠ્યો. મારે એ વાત સાંભળવી નથી. મને પેલી શીશીની દવા આ વખતે કેમ વાપરવી તે વિષે જ જે કહેવાનું હોય તે કહે.”
બેટા, ત્રીજો હુમલો આ રોગમાં છેવટને હોય છે. છતાં તારે પ્રયત્ન કરવો જ હોય, તો આ વખતે દશને બદલે બાર ટીપાં મને પાઈ દેજે. અને છતાં હું ફરી ભાનમાં ન આવું, તે આખી શીશી જ ગળામાં રેડી દેજે.'
ડાન્ટેએ બાવાજીને જાળવીને પથારીમાં સુવાડવા, બાવાજી સૂતા સૂતા વચ્ચે વચ્ચે બોલવા લાગ્યા, “બેટા, ભગવાને તને મોકલીને મોડે મોડે મારા જીવનને કેવું ધન્ય બનાવ્યું છે, અને મારા અંતિમ દિવસોમાં હું મને કેવો શાંતિદાયક તથા દુનિયા પ્રત્યેનું વેરઝેર ભૂલવામાં કેવો મદદગાર
