________________
૫૮
આશા અને ધીરજ આખરી ઘડી આવેલી ગણી તેઓ મને ઇસ્પિતાલમાં કે ઉપરના ઓરડામાં ખસેડી જશે. હું ગૂંગળાઈ ન મરું એટલું હું મારું મોં દબાવી રાખજે. પછી જ્યારે હું મડદા જેવો જડ થઈ જાઉં, ત્યાર પછી જ મારા ભિડાયેલા જડબાને કશાક વડે ઉઘાડી, દશ ટીપાં ગણીને શીશીમાંથી ગળામાં રેડી દેજે. કદાચ હું આ હુમલામાંથી પાછો બેઠો થઈશ.”
કદાચ !' ડાન્ટને એ શબ્દ તેના ગળામાં જ ગૂંગળાઈ ગયો.
બે કલાકની ધાસ્તીભરી તથા ત્રાસદાયક મથામણથી ડાન્ટ પણ લોથ થઈ ગયો. ત્યાર બાદ અચાનક બાવાજી લગભગ મડદું થઈને ચત્તાપાટ પડી ગયા. ડાન્ટેએ તરત તેમનું મોં ફાડી દવાનાં ટીપાં ગણીને રેડી દીધાં.
કલાક બાદ બાવાજીના મોં ઉપર કંઈક જીવતા હોવાનાં લક્ષણ દેખાવા લાગ્યાં. પણ જેલર આવવાનો વખત થયો હોવાથી બાવાજીએ ઇશારાથી ડાન્ટેને તેની બોલીમાં ચાલ્યા જવાનું કહ્યું.
જેલર પિતાની ઓરડીમાં પણ આવી ગયો એટલે તરત ડાન્ટ પાછો બાવાજીની પથારીને પડખે આવી ઊભો રહ્યો.
બાવાજી પૂરેપૂરા ભાનમાં આવી ગયા હતા, પણ બહુ જ અસ્વસ્થ તથા અશક્ત હાલતમાં પડેલા હતા.
તને પાછો જોવાની આશા મને ન હતી. બાવાજીએ ખૂબ ધીમેથી કહ્યું.
કેમ? મરી જ જવાશે એવી કલ્પના તમને હતી શું?”
“ના એવી કલ્પના તો ન હતી, પરંતુ નાસી છૂટવાની આપણી બધી તૈયારી થઈ ગઈ હોવાથી મેં માન્યું કે તું તેને લાભ લઈ ભાગી ગયો હોઈશ.’
ડાટેના માથા ઉપર જાણે વીજળી તૂટી પડી. તે ડૂસકાં ભરતે
