________________
આશા અને ધીરજ પણ તે દીવાલ તે સમુદ્રની સીધી કરાડ ઉપર છે !' . મારે ત્યાં જ નીકળવું હતું.’ અને ધારો કે તમે ત્યાં નીકળ્યા હતા તે?”
તે મેં સમુદ્રમાં ભૂસકો માર્યો હોત અને તરીને પાસેના ડીમ કે ટિબુલેંના ટાપુ ઉપર પહોંચી જાત.'
“એટલે દૂર તમારાથી તરીને જવાત ?'
ભગવાને એટલું બળ આપ્યું હોત. પણ હવે તે ખેલ ખલાસ! તું પણ તારું ખોદકામ બંધ કરી દે.”
ડાન્ટે એ શબ્દોને અર્થ સમજ્યો. તેણે તરત પિતાના અવાજમાં ભરાય તેટલી લાગણી અને આજીજી ભરીને કહ્યું, “તમે જેટલું
દવાનું બાકી હોય તેટલું ખેદીને કાં તે મારી પાસે આવો અથવા મને તમારી પાસે આવવા દો. આપણે ભેગા મળીને નાસી જવાને નવો પ્રયત્ન કરીશું. અને નહિ નાસી શકીએ, તે માત્ર વાતચીત કરીશું. એટલો આધાર પણ નહિ હોય, તે હું જીવતા રહી શકું તેમ નથી. મેં ખાવાપીવાનું છોડી જ દીધું હતું. માત્ર તમારા મોદકામના અવાજથી જ મેં ફરી જીવવાનું સ્વીકાર્યું છે. હું મારા વૃદ્ધ પિતાના સોગંદ ખાઈને કહું છું કે, હું તમને કશો દગો નહિ દઉં.'
“ઠીક, ઠીક; તું આટલું બોલ્યો તે તે ઠીક કર્યું, કારણ કે હું બીજી યોજના જ વિચારતો હતો અને તને મળવાની વાત તો હું પડતી જ મૂકત. ભલે, હું તને મળીશ. મારી રાહ જોજે.”
‘ક્યારે?’ આવતી કાલે.”