________________
એબ ફેરિયા ડાન્ટને આખો દિવસ ખૂબ આનંદમાં ગયો. રાત પણ આવી અને ગઈ. તે પછીની સવારે તેણે જેલર આવી ગયા બાદ પોતાની પથારી ભીંત આગળથી દૂર ખસેડી. તરત જ તેને ત્રણ ટકોરા સંભળાયા. તે ઘૂંટણિયે પડ્યો અને બોલ્યો :
‘તમે જ છો? હું અહીં છું.”
જેલર આવી ગયો?'
“હા, હવે સાંજ સુધી તે નહીં આવે. આપણી પાસે પૂરા બાર કલાક છે!”
તો હું કામ શરૂ કરું છું.’
થોડી વારમાં ભત પાસે ભોંયતળને એક પથરો હાલવા માંડયો અને તરત અંદર ઊતરી ગયો. ત્યાર બાદ બખોલમાંથી એક માથું બહાર નીકળ્યું, પછી ખભા અને છેવટે એક માણસનું આખું શરીર. એક ઠેકડો મારી તે ઓરડામાં આવ્યો. નંબર ૨૭ તરીકે ઓળખાતે, ખજાનાના ગાંડપણવાળો કહેવાતા, તે પાદરી એબ ફેરિયા હતે.
ડારે તરત બાવાજીને જરા ખેંચીને જાળિયા ભણી લઈ ગયો, જેથી ત્યાંના ઝાંખા પ્રકાશમાં પણ તેમનાં બરાબર દર્શન થઈ શકે. બાવાજીના મુખ ઉપર એક ઋષિના જ્ઞાન અને પુરુષાર્થની ભવ્યતા હતી. તેમની ઉંમર ૬૦-૬૫ વર્ષની હશે, પણ તેમની હિલચાલ ચપળતાભરી
હતી. | ડારે ગળગળા થઈ, “પિતાજી!” કહી તેમને વળગી પડ્યો.
બાવાજીએ પણ વાત્સલ્યથી તેનું માથું સુંધ્યું.