________________ ર૭૪ - . આશા અને ધીરજ કહી તે પોતાની છાતી ઉપર પિતાના સુકાઈ ગયેલા હાથથી મુક્કાઓ મારવા લાગ્યો. " “તે હું પણ તને ક્ષમા આપું છું, એમ કહી તે માણસ જન્મે દૂર કરી આગળ આવ્યો. કાઉન્ટ ઑફ મોન્ટેક્રિસ્ટો?' ભયથી ફીકો પી જઈ ડેગ્લર્સ બોલી ઊઠયો. “ના, હું કાઉન્ટ ઑફ મેન્ટેક્રિસ્ટો નથી!' તે તમે કોણ છો?' યાદ કર; જેને તે દગાબાજીથી વાંછિત કર્યો હતો, જેની વિવાહિતાને તે વટાવી ખાધી હતી, જેના ઉપર પગ મૂકીને તેં તારી ઉન્નતિ સાધી હતી, જેના બાપને તે ભૂખે મારી નાખ્યો, અને જેને પણ તે ભૂખે મારી નાખવાને વેત કર્યો હતો, પણ જે હવે તને ક્ષમા કરે છે, કારણ કે, તેને પોતાને પણ હવે ક્ષમાની જરૂર પડી છે. હું એડમંડ ડાન્ટ છું!' ડેન્ડલર્સ એક ચીસ પાડી જમીન ઉપર તૂટી પડયો. ઊભો થા', કાઉંટે કહ્યું, “તારી જિંદગી બચાવવામાં આવશે. તારા બે સાથીદારો એટલા ભાગ્યશાળી ન નીવડયા: એક ગાંડો થઈ ગયો અને બીજો આપઘાત કરીને મરી ગયો. તારી પાસે બાકી રહેલા પચાસ હજાર ફૂાંક તારી પાસે ભલે રહે. દવાખાનાંવાળાઓના જે પચાસ લાખ ફ્રાંક તું ઉઠાવી લાવ્યો હતો, તે મેં તેમને ભરપાઈ કરી દીધા છે. હવે તું નિરાંતે ખા અને પી. આજે તું મારો મહેમાન છે. વાન્ગા, જ્યારે આ માણસ ખાઈ-પી લે, ત્યારે તેને છોડી દેજો.” વાન્ગાએ ખવરાવી પિવરાવી, ડગ્લર્સને ગાડીમાં બેસાડી રસ્તા ઉપર દૂર લાવી અંધારામાં છોડી દીધો. ફેંગ્લર્સ સવાર સુધી ત્યાં પડી રહ્યો. પછી સવાર થતાં તેણે જોયું કે પાસે થઈને એક કરો વહેતે હતો. તેમાં નીચો નમી તે પાણી પીવા ગયો, ત્યારે તેને ખબર પડી કે તેના બધા વાળ ધોળા થઈ ગયા હતા!