________________ 252 - આશા અને ધીરજ કે તેમને કહેવા માંડ્યું: “ઘૂંટણિયે પડો ! આપણા પિતાની જિંદગી બચાવનાર આપણે દેવદૂત આ રહ્યો! તે” એડમંડ ડાન્ટ છે” એવું તે બેલવા જતા હતા, તેવામાં કાઉન્ટ નિશાની કરી તેને ચૂપ કરી દીધો. જુલી કાઉન્ટને હાથે વળગી પડી અને ઈમેન્યુઅલ તેને ભેટી પડયો. મેકિસમિલિયને માથું નીચું કરી, ઘૂંટણિયે પડી કાઉન્ટના બંને પગ પકડી લીધા. તે ક્ષણે થોડી વાર કાઉન્ટનું પથ્થરનું હૃદય પણ જાણે પીગળી ગયું; તેની છાતી થોડી ઊંચી નીચી થઈ, અને તેની આંખમાંથી આંસુ નીકળી પડયાં. લાગણીને ઊભરો શાંત થતાં જુલી અને ઈમેન્યુઅલ કાઉન્ટ સાથે ઝઘડો માંડયો: “અત્યાર સુધી અમે અમારા પિતાના જીવનદાતાને શોધવા કેટલી મથામણ કરતાં હતાં ! તમે તે નજરે જોતા હતા છતાં શા માટે આટલા દિવસ અણછતા રહ્યા? અમને ઘણી વાર નિરાશા થતી કે, જીવનમાં એ દેવદૂતનાં દર્શન ફરી થયા વિના જ આ દુનિયામાંથી વિદાય થવું પડશે કે શું?' કાઉન્ટ જરા સ્વસ્થ થઈને કહ્યું, “આ ગુપ્ત વાત હું જીવનભર મારે હોઠે લાવવાને ન હતો, પરંતુ મેકિસમિલિયને તે વાત પરાણે મારા મોંએથી કઢાવી છે.' | દરમ્યાન જુલા પેલી થેલી નીચેથી લઈ આવી હતી. કાઉન્ટ તે પાછી માગી અને કહ્યું, “હવે તમે મને ઓળખો છે; એટલે આ થેલીથી મને યાદ કરવાની જરૂર નહિ પડે.' જુલીએ કહ્યું, ‘ના; એ થેલી તમને પાછી નહિ મળે, તમે કદાચ પાછા ફરી અલોપ થઈ જાઓ તે?' કાઉન્ટે કહ્યું, “તારી વાત ખરી છે, બહેન ! હું હવે એકાદ અઠવાડિયામાં જ આ દેશમાંથી કાયમની વિદાય લેવાને છું. આ દેશમાં એવા ઘણા માણસો સુખચેનમાં રહેતા હતા, જેમને પરમાત્માએ કપરી સજા કરવી જોઈતી હતી, પરંતુ મારા પિતા જ ભૂખ અને શોકથી મૃત્યુ પામ્યા હતા.'
