________________ આશા અને ધીરજ “મને ઘાયલ કરનાર ખૂનીને મેં ઓળખી લીધો છે. બેનેડીટો જ છુપાઈને ઘા કરી નાસી ગયો છે. તેણે જ મને કાઉંટના ઘરનો નકશો આપ્યો હતે. તેના મનમાં એમ હશે કે, કાં તો હું કાઉંટને મારી નાખીશ એટલે કાઉંટને બધો વારસે તેને તરત જ મળી જશે, અથવા તો કાઉંટ મને મારી નાખશે, તો મારા પંજામાંથી તે હંમેશનો છૂટી શકશે. બંનેમાંથી એકે વાત ન બની, એટલે તેણે મને છરો માર્યો.' “દારોગાજી હમણાં જ આવી પહોંચશે; તેમને તું આ બધું કહી દેજે.' “પણ તેમને આવતાં તે વાર થશે, અને મારો જીવ તો આ ચાલ્યો.” કાઉંટ તરત અંદર જઈને એક શીશી લઈ આવ્યો. તેનાં ત્રણ ટીપાં કૅડરોના હોઠ ઉપર પડતાં જ, તે એક નિ:શ્વાસ નાખી કંઈક સ્વસ્થ થયો. દારોગાજીને આવતાં બહુ વાર થશે?' તને એમ લાગતું હોય તો તું તારું નિવેદન મને લખાવ, અને નીચે હું સહી કરજે એટલે ચાલશે.' હા, હા, તમે લખો - જેણે મારું ખૂન કર્યું છે, તેનું નામ બેનેડીટો છે; તે ટુલ બંદરે વહાણ ઉપર મારો કેદી-સાથીદાર હતો.' કેડરોએ નીચે ધ્રુજતે હાથે સહી કરી, અને પછી કાઉંટને કહ્યું : બાકીનું બધું તમે મોંએ કહેજો કે, તે હવે એડ્યિા કેવલ કેન્ટી તરીકે પિતાને ઓળખાવે છે..........” “હા, હા, હું એ બધું કહીશ; તથા ઉપરાંતમાં કહીશ કે, તેણે તને કાઉંટના ઘરને નકશો પણ આપ્યો હતો, અને સાથે સાથે કાઉંટને ચિઠ્ઠી પણ મોકલી હતી કે, એક ચોર આજે તેના ઘરમાં ચોરી કરવા આવવાનો છે ! પરંતુ કાઉંટ ગેરહાજર હોવાથી તે ચિઠ્ઠી મને મળી; એટલે હું રાહ જોઈને બેસી રહ્યો હતો. બેનેડી તારી પાછળ
