________________
આશા અને ધીરજ મળવા આવ્યા હતા અને મેં તેમને ૪૦ હજાર ફાંક ચૂકવ્યા છે. તેમણે પિતાના પુત્ર માટે પણ મહિને પાંચ હજાર ફ્રાંકનું ખાતું ખોલાવ્યું છે.'
વરસ દહાડે ફકત સાઠ હજાર ફૂાંક ! મહિને પાંચ હજાર કચુકાથી એક જુવાન માણસ શી રીતે જીવી શકે વારુ?”
અલબત્ત, તેને થોડાક વધુ જોઈતા હશે તે જરૂર હું ધીરીશ જ...”
નહિ, વધુ એક ક્રાંક પણ ન આપતા; તેને બાપ તમને કદી પાછા નહીં વાળે. એ ઇટાલિયન લખપતિએને તમે ઓળખતા નથી; તેઓ ખરેખર કંજૂસના સરદાર હોય છે.”
“તે શું તમને આ કેવલશ્કેન્ટીને વિશ્વાસ નથી !'
અલબત્ત, મને પૂરો વિશ્વાસ છે. હું માત્ર તેની સહી ઉપર જ એક કરોડ ફ઼ાંક આપી દઉં. તેની મિલકત બાબત કદી શંકા જ નથી. પણ પૈસા ખર્ચવાની બાબતમાં તે લોકો ઍડ હોય છે!' - “ઠીક તો આ ઇટાલિયન કરોડપતિઓ પોતાનાં છોકરા-છોકરીને અંદર અંદર જ પરણાવતા હશે, નહિ વારુ? જેથી તેમની મિલકતો એકઠી થાય!'
હા, સામાન્ય રીતે એમ ખરું; પણ કેવાકેન્ટી બહુ જુદો જ માણસ છે. મને તે ખાતરી જ છે કે, તે પિતાના પુત્રને ફ્રાન્સમાં પરણાવવા માટે જ લાવ્યો છે.”
“ખરેખર?”
“હા, હા, એબ બસોનીએ તે મને એમ પણ કહ્યું હતું કે, કેવલશ્કેન્ટીને પોતાના પૈસા ઇટાલીમાં નકામા પડયા રહે એ પસંદ નથી. ઈટાલી એ રીતે બહુ કંગાલ દેશ છે. તેથી તે પિતાના પૈસા ફ્રાંસ કે ઇલૅન્ડમાં રોકવા માગે છે. પિતાને પુત્રી પરણશે ત્યારે તે તેને વીસત્રીસ લાખ ફૂાંક આપશે, અને જો તે કોઈ ઉદ્યોગપતિની પુત્રીને પરણશે, તે પોતાના પુત્રના સસરાના ધંધામાં જ તે પોતાના બધા પૈસા નાખવાને.”