________________
૧૦૪
આશા અને ધીરજ સાંજે શ્રી. મોરેલ રોજના નિયમ મુજબ કુટુંબ સાથે બેસવા આવવાને બદલે ગુપચુપ પોતાની ઓરડીમાં પેસી ગયા. મોડી રાતે મા-દીકરીએ કુંચીના કાણામાંથી જોયું, તે તે કંઈક લખતા હતા. અચાનક શ્રીમતી મોરેલને દેખાયું કે એ કાગળ સ્ટેપવાળો હતો –અર્થાત શ્રી. મૉરેલ પિતાનું વીલ લખતા હતા!
બીજે દિવસે શ્રી. મોરે જમ્યા બાદ પોતાની પુત્રીને પાસે બેસાડી; અને તેનું માથું પિતાના હાથમાં લઈ, પિતાની છાતીએ લાંબો વખત દબાવી રાખ્યું.
બીજા બે વધુ દિવસ ચાલ્યા ગયા. ૪ થી સપ્ટેમ્બરની રાતે શ્રી. મૉરેલે પોતાની પુત્રી પાસેથી પોતાની ઓરડીની કૂંચી પાછી માગી. એ છેક અણધાર્યો બનાવ હતા, કારણ કે તેમની ઓરડી અંદરથી બંધ કરી હોય તો પણ તેને બહારથી ખેલવાની સત્તા અને ચાવી શ્રી. મૉલે પોતાની સમજણી પુત્રી અને વફાદાર ખજાનચી કેકલ્સને આપી રાખ્યાં હતાં.
જુલી કશો જવાબ આપ્યા વિના રડી પડી. તેણે ખીસામાં શોધવાને ઢગ કર્યો, અને પછી પોતાની ઓરડીમાં રહી ગઈ હશે એવું બહાનું કાઢી, તે સીધી ઈમેન્યુએલ પાસે દોડી ગઈ. ઈમેન્યુએલે કહ્યું,
એ ચાવી કોઈ પણ સંજોગોમાં શ્રી. મૉરેલને આપી ન દેવી; તથા કાલ સવારથી એક પણ મિનિટ તેમને એકલા ન મૂકવા.”
તે રાતે ત્રણ વાગ્યા સુધી શ્રી. મોરેલ પિતાની ઓરડીમાં ટહેલતા જ રહ્યા. ત્રણ વાગ્યે જ્યારે તે પિતાની પથારીમાં પડ્યા, ત્યારે જ મા-દીકરી પણ બહારથી ખસ્યાં અને પોતાની ઓરડીમાં જઈ સૂઈ ગયાં.
સવારમાં શ્રી. મૉરેલ આવીને પોતાની પુત્રી તથા પત્ની સાથે રોજ કરતાં વધુ મમતાથી અને વધુ ધીમાશથી વાત કરી ગયા. પછી