________________
૧૦૦
આશા અને ધીરજ શ્રી. મૉરેલ ઊભા થઈને માત્ર આટલું જ બોલ્યા, “ચાલો, ભગવાને એટલું સારું કર્યું કે મારા સિવાય બીજા કોઈને કશી આંચ આવવા ન
દીધી.”
શ્રી. મૉલે કોકલ્સને હુકમ કર્યો કે, આ બધા ખલાસીઓને તેમના ત્રણ મહિનાના ચડેલા પગારના બસો-બસે કૂક ચકવી દે.
પેનેન ઝટ દઈને બોલી ઊઠ્યો, સાહેબ, “પૈસાની વાત હમણાં નથી કરવાની !”
નહિ, નહિ, સારા દિવસો હોત તો તમને તમારા પગાર ઉપરાંત તેટલી જ રકમ તમારી બહાદુરી બદલ બક્ષિસની મળવી જોઈતી હતી.'
પરંતુ, પરંતુ, સાહેબ, હમણાં જણ દીઠ પચાસ જ ફ્રાંક અમને આપો. બાકીના પૈસા જ્યારે ઠીક લાગે ત્યારે –'
“નહિ, નહિ, અત્યારે જ બધો હિસાબ ચૂકતે કરી લે. મૉરેલ કંપનીને વહાણવટાના ધાંધિ હવે બંધ થાય છે; કારણ કે, એક પણ વહાણ હવે મારી પાસે બાકી રહેતું નથી. તમે સૌ ખુશીથી બીજે કયાંક સારી નોકરીએ લાગી જશે.'
“પરંતુ સાહેબ, અમારે બીજી બેકરીની ઉતાવળ નથી; અમે તે જ્યારે ત્યારે આપના વહાણમાં જ કામ કરવાના.”
ના, ભાઈ ના; એવી ખોટી આશામાં તમારા જેવા ભલા લોકોને હું ભરમાવવા માગતો નથી. જોકે મારા પ્રત્યેના તમારા સદ્ભાવ બદલ તમો સૌને હું આભારી છું.’ | આટલું કહી, શ્રી. મૉરેલે કોકલ્સને નિશાની કરી સૌને બહાર લઈ જવા સૂચવ્યું. તે બધા જતાં તેમણે પોતાની પત્ની અને પુત્રીને પણ કહ્યું, “તમે પણ જાઓ; મારે એકલા આ ભાઈ સાથે કંઈક અગત્યની વાત કરવાની છે.”
જુલીએ જતાં જતાં આ અજાણ્યા ગૃહસ્ય સામે આજીજીભરી નજરે જોયું; જાણે તે કહેતી હોય, “સાહેબ, મારા ભલા પિતાની ઈજજત અને જીવન હવે આપના હાથમાં છે.'
