________________
૫૮
આત્મલદાન
આદમ હવે મક્કમતાથી બોલી ઊઠયો, “રૂથ, આપણે આ છોકરાને રાખી લેવાનાં છીએ; એથી વધુ કંઈ બોલવાની જરૂર નથી.”
રૂથ તરત ગુસ્સે થઈ ઊભી થઈ ગઈ અને કમરની બહાર ચાલી ગઈ.
સ્ટિફન બિચારો મૂંઝાઈ, દ્વિધામાં પડી, ગવર્નરના ઘરમાં નાહકનો કંકાસ ઊભો કરવો એ ઠીક કહેવાય કે નહિ, એ વિચારમાં, બારણા તરફ અને ગવર્નરના મેં તરફ વારાફરતી નજર કરતો ઊભો રહ્યો. પણ ગવર્નરે તો નાનકા સન-લૉસને હવે ખોળામાં ઊંચકી લઈ, વહાલથી પૂછયું, “તારું નામ શું, લાડકા?”
“સન-લૉક્સ.”
સ્ટિફન એરીએ ઉમેર્યું, “એનું નામ તો માઇકેલ છે, પણ હું તેને સન-લૉકસ કહું છું.”
માઇકેલ સન-લૉસ એ તો સારું નામ છે, અને એની ઉંમર કેટલી છે?”
ચાર વરસ.”
“બસ, મારી લાડકીની ઉંમર જેટલી જ.” એમ કહી, ગવર્નર સન-લૉસને નીચે ઉતારી દાંટ વગાડ્યો અને નોકરને કહ્યું, “ગ્રીબાને અહીં લાવે.”
વારમાં બદામી રંગના વાળ અને ગુલાબી રંગના ગાલવાળી એક નાનકડી છોકરી કમરામાં દોડતી ઠેકતી આવી. તેના એક હાથમાં ઢીંગલી હતી, અને તેના પગ તદ્દન ખુલ્લા હતા.
“અહીં આવ લાડકી,” એમ કહી ગવર્નરે બંને છોકરાંને એકબીજાની સંમુખ ઊભાં રાખ્યાં.
પણ બાળકોના કાયદા અજબ હોય છે – બંને છોકરાંને એકબીજા સામું જોવું હતું. છતાં તેઓ ક્ષણભર તદ્દન લાપરવાઈ દાખવતાં હોય
