________________
આત્મ-બલિદાન જમ્યા બાદ આદમે શબ્દોમાં ભગવાનનો આભાર માન્યો એટલે પછી બધાં ઊઠી ઊઠીને ચાલતાં થયાં. આદમે ટાપુને રાજા એ લૂક પિતાને ત્યાં જમવા બેઠો હોવા છતાં, રોજના ભેજનમાં કશો સુધારો વધારો કર્યો ન હતો. – ડયૂકે વિચાર્યું કે, આ માણસમાં ખરેખર રાજવીનું ગૌરવ છે.
પછી બંને જણ નિરાંતે આરામ-ખુરશી ઉપર વાતો કરતા બેઠા. ડયૂકે પૂછયું, “ગિનીથી પાછા આવ્યા બાદ તમને કદી વધુ સત્તાવાળી કે વધુ મળતરવાળી સ્થિતિએ પહોંચવાની ઇચ્છા નથી થઈ?”
વધુ સત્તાવાળી સ્થિતિ? પણ જે વસ્તુ એ નામે ઓળખાય છે, તે ખરેખર સત્તા હોય છે ખરી? – નામ અને રૂપ ભાગ્યે જ મળતાં આવે છે!” આદમે જવાબ આપ્યો.
" - એનામાં કોઈ રાજદરબારી પુરુષને અનુભવ હોય એમ દેખાય છે!” ડયૂકે વિચાર્યું.
“અને મળતરની વાત પૂછો, તો દુનિયા જ્યારથી શરૂ થઈ છે ત્યારથી કદી સુખી માણસને પૈસાનું આકર્ષણ લોભાવી શક્યું છે, ખરું?” આદમે આગળ ચલાવ્યું.
“– એનામાં એક ન્યાયાધીશનું ડહાપણ પણ છે!” ડયૂકે વિચાર્યું.
અને હું મારી જાતને પૂરેપૂરી સુખી માનું છું.” આદમે સમારોપ કર્યો.
ડડ્યું કે હવે પોતાની મુલાકાતનો હેતુ તેને જણાવ્યું. “હું તમને જે પદ આપવા માગું છું, તે માટે એક જ ગુણ હોવો જરૂરી છે; પણ મારી પાસેનાં માણસમાં મને એ ગુણ જ દેખાતો નથી. એ જગા માટે મારે પ્રમાણિક’ માણસ જોઈએ; અને તે જો મૂરખ ન હોય તો એટલું વધારે સારું. તમે એ જગા સ્વીકારશો?” “ના,” આદમે ટૂંકો ને ટચ જવાબ આપી દીધો.
બસ આ માણસ જ મારે ખપે,” ડ કે નક્કી કરી લીધું