________________
૨૫
જેસન ટાપુમાં છે – દક્ષિણમાં છેક આઇરિશ સમુદ્ર તરફ. ત્યાં તે ફરી પરણ્યો છે અને તેને એક છોકરો છે. તેની પત્ની તો મરી ગઈ છે, પણ તેને છોકરો હજુ જીવે છે. પૅટ્રિકસનના ભાઈએ આ ખબર કહીને રાશેલ ઉપર વેર લીધું કે તેને આશ્વાસન આપ્યું, તે એ જણે.
પણ શેલ એ સમાચાર સાંભળીને પથારીમાં પડી, તે પાછી ઊઠી જ નહિ. તેની આશાને સૂરજ હવે કાયમને કાળા વાદળ નીચે ઘેરાઈ ગયો હતો.
શિયાળાની ઋતુમાં ઉત્તર તરફના આ ટાપુમાં રાત અને દિવસ એકબીજા સાથે એવાં ભળી જાય છે કે, અંધારું જાણે કદી ખસતું જ નથી. રાશેલ પોતાની ઝૂંપડીમાં એકલી પડી પડી પોતાની જીવનયાત્રા પરિસમાપ્ત કરી રહી હતી.
જેસન અવારનવાર ઘેર આવતો; અએક કલાક માની સામે ટગર ટગર જોઈ રહેતો. તેને જંગલી વછેરાની જેમ જીવનના તરવરાટને જ અનુભવ હતો – મોતની નિષ્ટતાનો નહિ. એટલે પોતાની મા જીવનલીલા સમાપ્ત કરી રહી છે, એ વાતનો એને ખ્યાલ જ ન હતો.
એક દિવસ જૅસન ઘેર આવ્યો હતો, ત્યારે રાશેલના છેલ્લા શ્વાસ ચાલતા હતા – વાસ શાના ? ડચકાં અને ઘરેરાટી જ સંભળાતાં હતાં. જૅસનનું નામકરણ કરનાર ભલા પાદરીને ખબર મળતાં તે ત્યાં દોડી આવ્યો અને પ્રાર્થના કરવા લાગી ગયો. તેણે રાશેલના બાપ ગવર્નર-જનરલ જૉર્ગનને ખબર આપવા વિચાર કર્યો, પણ રાશેલે ઘસીને ના પાડી દીધી.
જૈન શ્વાસ પણ લીધા વિના કે આંસુ લાવ્યા વિના જડ જેવો થઈને મા પાસે ઊભે હતો. અચાનક રાશેલે આંખ ઉઘાડી અને જેસનને પાસે બોલાવ્યો. : “હજુ જરા વધુ નજીક આવ, બેટા.” માએ ધીમે અવાજે
કહ્યું.
