________________
૨૨૪
આત્મ-બલિદાન “વાહ, ઝીબા, અમે તમારે માટે જે લઈને આવ્યા છીએ તેના નક્કર પુરાવા પછી, તમે અમારી પ્રત્યે આવી કૃતજનતા દાખવશો?” જે કબે પૂછ્યું.
“અત્યાર સુધી મને બધાથી વંચિત રાખ્યા બાદ, હવે આ જે થોડુંઘણું લાવ્યા છે, તે કંઈ તમે મોટી ઉદારતા દાખવી છે, એમ હું નથી માનતી.”
પેલા હરામખોરના હાથમાં તમને અને તમારી મિલકતને પડવા ન દીધી, એને તમે “તમને વંચિત રાખ્યાં' એમ કહો છો?” જેકબે પૂછ્યું,
“ તમે લોકોએ મારા ન્યાયી હક અધિકારથી મને વંચિત રાખી હતી, એટલું હું તો જાણું. – પણ હવે તમે મહેરબાની કરીને અહીંથી જાઓ, એટલે બસ.”
તો શું ઝીબા, તમે અમને તમારા ઘરમાંથી હાંકી કાઢવા માગો છો?” જેકબે પૂછ્યું.
“અને હું તેમ કરું તોય, તમે લોકોએ આપણા વૃદ્ધ બાપુને જે કર્યું હતું તેથી વધુ ખરાબ કંઈ કરતી નથી. પેલું ઘર તેમનું હતું, અને આ ઘર મારું છે – તમને લોકોને આ ઘરમાં આવી મોં બતાવતાં શરમ આવવી જોઈએ.”
આ તે નાને એ કેવી વાત છે?” ઍશર ઘૂરકયો.
“જુઓ તો ખરા, જે આપવા માટે કશી માગણી પણ નહોતી કરવામાં આવી, તે આપમેળે આપવા, સમુદ્ર પાર આપણે દોડી આવ્યા, તેનો આ બદલો !” સ્ટીન બોલ્યો.
ભલે, બધું જહન્નમમાં જાય; મને તો અહીં આવવાનું જે ખર્ચ થયું છે, તે આપી દે, એટલે હું ચાલતો થાઉં.” રૉસ બોલ્યો.
ના, ના, મેં એક વખત તમને એ પૈસા ધર્યા અને તમે ના પાડી; હવે હું તમને કશું જ આપવાની નથી.”
