________________
૧૫૦
આત્મ-બલિદાન આજે રાતે દશ વાગ્યે અહીં પાછો આવજે અને મારી એક છેલલી સેવા બજાવી જજે, જોકે, એ સેવા બજાવવા બદલ તને કશું વળતર આપવાનું મારી પાસે સાધન નથી.” - “હું રાતે દશ વાગ્યે જરૂર આવીશ.” એટલું કહી જેસન તાપૂરતો ચાલતો થયો.
- તે ચાલ્યો ગયો એટલે આદમે ગ્રીબા સાથે પોતાની કોટડીમાં જઈને કહ્યું, “બહુ ભલો – નિર્દોષ છોકરો છે; એને જે છેતરશે તે પુરુષ કે સ્ત્રી કદી સુખી નહિ થાય. તું તો બેટા, એને કદી નહિ છેતરે ને?”
“બાપુ, તમે શી વાત કરો છો? હું અને તમે બંને સાથે જ આ દેશ છોડી જવાના છીએ ને?”
હા, બેટા, ખરી વાત છે.” એટલું કહી આદમ ચૂપ થઈ ગયો.
અને આદમ સકારણ જ ચૂપ થયો હતો. કારણ કે, લેંગ્યુ-મથકેથી રેમ્સ સુધી પગપાળા ચાલતાં ચાલતાં આવતી વખતે તેણે મનમાં એક યોજના વિચારી રાખી હતી – ગ્રીબાને તેની મા અને ભાઈઓથી છુટી પાડીને પોતાની અસ્થિર જિંદગીમાં સાથે લેવી એ જરાય સલાહભરેલું ન હતું. પિતાને પછીના દિવસેમાં શું શું વેઠવું પડવાનું છે તેની તેને કશી ખાતરી ન હતી. તેવી જિંદગીમાં આવી નાજુક, અસહાય છોકરીને સાથે લેવી એ અપરાધ જ કહેવાય. ગ્રીબા તેની મા અને ભાઈઓ સાથે સ્થિર થઈને રહે, એમાં જ એનું ભલું હતું.
- એક વાર તેને માઇકે સન-લૉકસનો વિચાર આવ્યો – તે જરૂર ગ્રીબાને ખુલ્લે હાથે આવકારે એવી તેને ખાતરી હતી. પણ માઇકેલ સન-લૉક્સનું શું થયું છે, કે અત્યારે તેની શી મતિ થઈ છે, તે કોણ કહી શકે? ઉપરાંત, પોતે જે ગ્રીબાને પાછળ તેની મા સાથે જ મૂકતો જાય, તો જેસન અને ગ્રીબાને વધુ ભેગાં થવાની તક