________________
સંતોના સમાગમમાં
૧૩ અનુભૂતિઓ થવા લાગી અને સ્વામીજી આ સ્થિતિથી અત્યંત ભયભીત થઈ ગયા ત્યારે એમને હિંમત આપનાર હરિગિરિબાબા હતા. ઝિપુ અણા અને હરિગિરિબાબા બંનેએ સ્વામીજીને ગણેશપુરી સ્થાયી થવા કહ્યું હતું, “તારું ત્યાં સુંદર ભાવિ છે.''
સ્વામીજીને પંઢરપુરમાં બીજા બે અભુત સ્વામીઓનો સંપર્ક થયો - નૃસિંહ સ્વામી અને બાપુમાઈ. નૃસિંહ સ્વામી ઝિઝુ અણાની જેમ નગ્ન સાધુ હતા. એની વિચિત્રતા એ હતી કે કોઈ તેમને જેટલું આપે તેટલું તે ખાતા અને નળ હોય ત્યાં નહાતા. એક વખત સ્વામીજીએ તેમને ચાલીસગાંવ નામધૂન સપ્તાહમાં આશીર્વાદ આપવા આમંત્રણ આપ્યું. તેઓ ત્યાં આવ્યા અને થોડા દિવસ રહ્યા. પછી તેમણે સ્વામીજીને કહ્યું, “હું પંઢરપુરનો વાસી છું. તે મારું વૈકુંઠ છે. મને ત્યાં જવા દો.'' સ્વામીજીએ તેમને સુગંધિત જળથી સ્નાન કરાવ્યું, શરીર પર પવિત્ર રાખ અને સુખડનો લેપ કર્યો, ફૂલહાર કર્યો અને ભવ્ય વિદાય આપી. નૃસિંહ સ્વામીએ સ્વામીજીને બાપુભાઈ નામના સંતને મળવાની સલાહ આપી હતી. બાપુભાઈની ખાસિયત એવી હતી કે તે કેડે એક લંગોટી બાંધી રાખતા અને મહિનાઓ સુધી તે બદલતા નહીં. તેમના વાળ ખૂબ લાંબા હતા અને તેઓ હંમેશાં તેમની સાથે ચીંથરાંથી બાંધેલી ત્રણ નાની લાકડી લઈને ફરતા. કોઈ તેમને પૂછે કે આનો અર્થ શું થાય તો જવાબ આપતા કે, “મેં આ રીતે સત્ત્વ, રજસ અને તમસ - એ ત્રણે ગુણોને બાંધ્યા છે અને હું એ ત્રણેથી પર છું.'' તેઓ પોતાની પાસે ફાટેલાં કપડાંનું એક બંડલ રાખતા. તેઓ દરેક પાસે એક પૈસો માગતા, પછી વિઠોબાના મંદિરમાં જતા અને સાંજે
