________________
પોંડિચેરી આગમન અને નિવાસ અતિથિઓ માટેના આવાસો પણ બંધાયાં. આશ્રમવાસીઓની સંખ્યા દિનપ્રતિદિન વધતી રહી. આમ આશ્રમ પોતે શ્રી અરવિંદ દર્શનની તથા પૂર્ણયોગની એક સક્રિય Dynamic પ્રયોગશાળા બની રહ્યો.
શ્રી અરવિંદ અને શ્રી માતાજીની ચેતનાથી સભર એવા આશ્રમનું વાતાવરણ હરેક મુલાકાતીને કોઈ ને કોઈ રીતે સ્પર્શતું રહ્યું અને તેનામાં રહેલ અધ્યાત્મબીજને જગવતું રહ્યું.
'Bees swarm where the lotus is.' qui shu gia cui ભ્રમરો એકઠા થઈ જાય છે. તેમ શ્રી અરવિંદ અને શ્રી માતાજીની હાજરીએ દુનિયાને ખૂણે ખૂણેથી અભીખુઓને આકર્ષ્યા.
આમ જ્યારે આશ્રમ બધી રીતે ધમધમતો હતો ત્યાં એકાએક ઈ. સ. ૧૯૩૮માં શ્રી અરવિંદને ઠેસ વાગી પડી જતાં તેમના પગના હાડકાને ઈજા થઈ. અને તેમની સારવાર માટે કેટલાક સાધકોને તેમની તહેનાતમાં રહેવાની રજા મળી. 'સાંધ્ય વાર્તાલાપ' શીર્ષક હેઠળના પુસ્તક-લેખનની સામગ્રી તેમના શિષ્ય અંબુભાઈ પુરાણી અને ડૉ. નિરોદ બનને આ ગાળામાં મળી. ઠીક ઠીક સારવારને અંતે શ્રી અરવિંદ સારા થયા અને પહેલાંની જેમ પોતાના કાર્યમાં લાગી ગયા. પરંતુ તેમનું વિશેષ લક્ષ્ય તેમના મહાકાવ્ય “સાવિત્રી'ને પૂરું કરવા તરફ ઢળ્યું.
“શ્રી અરવિંદનાં નાનાંમોટાં એકસો પુસ્તકો તો પ્રગટ થઈ ચૂક્યાં હતાં. હવે આ ૧૦૧મું પુસ્તક તેમણે હાથમાં લીધું. એક મહાઅવધૂતની જેમ તેઓ જીવનમુક્ત હતા તો એક મહાકવિની જેમ તેઓ જીવન અનુરાગી હતા. તેમને જગતને એક અભિનવ સંદેશ આપવો હતો. જગતને ભાવિનો પયગામ બક્ષવો હતો. સારીયે માનવજાતિને એક નવા જીવનપ્રસ્થાન માટે દીક્ષિત કરવી
