________________
૩૮
શ્રી શ્રીમા આનંદમયી મા શરૂ કર્યા. આંખો બંધ કરીને ધ્યાન આદરે. જરાક ખખડાટ થાય કે એને લાગે કે ભગવાન આવ્યા! એ રીતે ધ્યાનમાં બેઠેલો, ને એક વાર ગરોળી આવી. કંઈક ખખડાટ થયો. સાધકને લાગ્યું કે ભગવાન આવ્યા! ભગવાન પાછા નાસી જાય એ પહેલાં એને જોઈ લઉં એમ ધારીને એણે તો એકદમ આંખો ઉઘાડી. એ રીતે ધ્યાન દરમ્યાન એણે કેટલીયે વાર ધ્યાનભંગ કર્યો. પ્રભુ તો કાંઈ મળ્યા નહીં. એ તે ગુરુ પાસે આવ્યો અને કહ્યું, “ગુરુજી, લક્ષ જપ તો કર્યા પણ ભગવાન તો ન મળ્યા.'' ગુરુ કહે, “કેવી રીતે મળે? એકલક્ષથી કરવા જોઈએ.”
ગુરુની વાત ખોટી હોય? આ શરીર તો કહે છે કે એકનિષ્ઠ થઈને જપ કરો. અખંડભાવથી જપ કરો. ધ્યાન કરો તો શું અશક્ય છે? પણ કરવું જોઈએ. આખરે તો કરવાનો જ સવાલ છે. મશીન ઘસાતાં ઘસાતાં આગ ઉત્પન્ન થશે. આગ એટલે જ્યોતિ. જ્યોતિ સ્વરૂપ તો ભગવાન જ છે. જુઓને કેવો છે ભગવાન. આ બાળકીને પકડી પકડીને આ બધી વાતો કરાવે છે. હું તો કહું છું આ તો સ્નેહ છે. પ્રશ્ન : મા! આપની વાણી તો ઉપનિષદ છે!
મા : આ તો ઘંટ છે. જેવો વગાડે તેવો વાગે. વગાડનાર જોઈએ. હું તો કાંઈ જાણતી નથી. જે જેવી રીતે વગાડશે એવો અવાજ એ સાંભળશે.
પ્રશ્ન : મા આ બધું તો સાંભળ્યું, પણ અહીંથી ઊઠીને જઈશું એટલે બધુંય ચાલ્યું જશે. વીસરાઈ પણ જશે.
મા : એ માટે જ કહું છું ને કે અંદર-બહારથી એક થઈ જાઓ. જબરજસ્તીથી દવા ખાવી જોઈએ, ઈંજેક્ષનથી જ
