________________
હજરત મહમદ અને ઇસ્લામ છું. તું જ સૌથી મહાન દયાળુ છે. નિર્બળોનું બળ તું જ છે. તું જ મારો માલિક છે. હવે તું મને કોના હાથમાં સોંપીશ? શું મને ચારે તરફથી ઘેરી વળેલા પરદેશીઓના હાથમાં? કે મારા ઘરમાં જ તે દુશ્મનોના હાથમાં જેમનો પક્ષ મેં મારી વિરુદ્ધ બળવાન બનાવ્યો છે? પણ તું મારા પર નારાજ ન હોય તો મને કશી ફિક્ય નથી. હું તો માનું છું કે તારી મારા પર બહુ દયા છે. તારા દયાભર્યા ચહેરાના પ્રકાશમાં જ હું આશરો માગું છું. તેનાથી જ અંધકાર દૂર થાય છે અને આ લોક તથા પરલોકમાં શાન્તિ મળી શકે છે. તારો ગુસ્સો મારા પર ન ઊતરો. તું ખુશ ન થાય ત્યાં સુધી ગુસ્સે થવું એ તારું કામ જ છે. તારાથી બહાર નથી કોઈમાં કશું બળ કે નથી બીજો ઉપાય.”
હવે મહંમદસાહેબને પરમાત્મા સિવાય અને પોતાના અંતરની શ્રદ્ધા સિવાય બીજો કોઈ આધાર નહોતો. તાયફ્યાંથી તેમને આવી રીતે કાઢી મૂક્યા પછી તેઓ મક્કા જાત તો તેમની દશા વળી વધારે બૂરી થાત. તેઓ થોડા દિવસ જંગલમાં રહ્યા અને દને મક્કા મોકલીને ત્યાં એક ઓળખીતાનું ઘર પોતાને રહેવાને માટે ઠરાવ્યું. કેટલાંક વરસ તેઓ આ ઘરમાં રહ્યા અને કેવળ કાબાની યાત્રાના દિવસોમાં બહાર નીકળીને બહારથી આવનાર યાત્રાળુઓમાં પોતાના ધર્મનો ઉપદેશ કરતા રહ્યા.
એક વાર યાત્રાના દિવસોમાં મક્કાની ઉત્તરમાં થોડે દૂર આવેલી અકબાની ટેકરી પર તેઓ ઉપદેશ આપતા હતા ત્યારે યસરબના કેટલાક યાત્રાળુઓનું ધ્યાન તેમના તરફ ખેંચાયું. મહંમદસાહેબના ઉપદેશની અને તેમની સચ્ચાઈની આ લોકો પર અસર થઈ. તેઓમાંથી છ જણાએ ઇસ્લામ ધર્મ અપનાવ્યો અને મક્કાથી ૨૮૬ માઈલ દૂર આવેલા પોતાના શહેરમાં જઈને લોકોને મહંમદસાહેબના ઉપદેશ વિશે વાત કરી.
બીજે વરસે તેમની સાથે બીજા છ માણસો યસરબથી આવ્યા. આ માણસો યસરબના બે મોટા કબીલા-ઑસ અને ખઝરજ – ના મુખ્ય માણસોમાંના હતા. તેમણે પણ ઇસ્લામ ધર્મ સ્વીકાર્યો અને પોતાની સહી સાથે નીચેનાં વચનો મહંમદસાહેબને લખી આપ્યાં :
૧. પાછળથી આ જ શહેરનું નામ મદીના પડવું.
