________________
મુસીબતોનાં તેર વરસ
૪૯ માથા પર મળ નાખવામાં આવ્યો. મહંમદસાહેબ ઘેર ગયા. તેમની એક દીકરી, જેણે તેમનું માથું ધોયું, તે આ જોઈને રોઈ પડી. મહંમદસાહેબે તેને શાંત પાડતાં કહ્યું, “બેટી રડીશ નહીં, ખરેખર અલ્લા તારા બાપને મદદ કરશે.”
મક્કામાં મહંમદસાહેબનું કામ બહુ આગળ વધતું નહોતું. મક્કાથી ૬૦ માઈલ દૂર આવેલા તાયફ નામના શહેરમાં જઈને ઉપદેશ આપવાનો તેમણે વિચાર કર્યો. પોતાના વફાદાર સાથી ઝેદને તેઓ પોતાની સાથે લઈ ગયા. તે સમયે તાયફ આરબ મૂર્તિપૂજાનો મોટો ગઢ હતો. ત્યાં ‘લા દેવીનું એક બહુ મોટું મંદિર હતું અને તેની બહુ પૂજા થતી હતી.
થોડા દિવસની મુસાફરી કરીને મહંમદસાહેબ અને ઝેદ તાયફ પહોંચ્યા. ત્યાંના મોટા મોટા લોકોને મળીને તેમને મહંમદસાહેબે પોતાનો ધર્મ સમજાવ્યો. તેના મુખ્ય સિદ્ધાંત એ હતા કે એક નિરાકાર ઈશ્વર સિવાય બીજાં બધાં દેવદેવીઓની પૂજા છોડી દેવી અને સત્કર્મ કરવાં. કોઈ પર કશી અસર ન થઈ. પછી તેમણે શેરીઓમાં ઊભા રહીને ઉપદેશ આપવા માંડયો. તેઓ બોલવા માંડતા કે તરત લોકો તેમને ખરુંખોટું સંભળાવવા માંડતા અને શોર મચાવીને તેમનો અવાજ સંભળાવા ન દેતા. ઘણી વાર તેમને પથ્થર મારી મારીને ઘાયલ કરવામાં આવ્યા. તેઓ ત્યાં ઘણા દિવસ સુધી ઉપદેશ કરતા રહ્યા, પણ રોજ આ જ દશા થતી. છેવટે એક દિવસ લોકોએ તેમને જબરજસ્તીથી શહેર બહાર કાઢી મૂક્યા, અને થોડા માઈલો સુધી લોકો તેમની મજાક ઉડાવતા ને ગાળો દેતા તેમની પાછળ પાછળ ગયા. “પથ્થરોના મારાથી તેમના બંને પગમાંથી લોહી વહેતું હતું.” દે તેમને બચાવવાનો પ્રયત્ન કર્યો. તેમ કરતાં એક પથ્થર તેના માથા પર વાગ્યો. શહેરથી લગભગ ત્રણ માઈલ સુધી આવીને લોકો પાછા વળ્યા. મહંમદસાહેબ અને ઝેદ થાકીને એક ઝાડની છાયામાં બેઠા. થોડી વાર પછી મહંમદસાહેબે ઘૂંટણિયે પડીને પ્રાર્થના કરી :
હું મારા પ્રભુ, મારી કમજોરી, લાચારી અને બીજાઓ આગળ જણાતા મારા ભુદ્રપણાની હું તારી પાસે જ ફરિયાદ કરું
