________________
સાંકળી ફઈબા [ વાર્તા ચાથી ]
અમારા દાદા ભારે પ્રતાપી હતા. ધેર ત્રણ ત્રણ દીકરા, ઢાર દુઝાણાં સારાં, ખેતર-પાદર પણ ઠીક, ધંધા-ધાપા પણ સમા પ્રમાણે કસવાળા. રહેવા ફળીવાળું મેડીબંધ ધર ને ચઢવા જાતદાર માણકી ઘેાડી. પાંચમાં પુછાય તેવા તે નાતમાં નાક લેખાય તેવા. રસાડામાં એક પંગતે પચીસ જણ જમવા બેસે. વાઢીએ ઘી પિરસાય ને દૂધે વાળુ થાય. એ કાળે આટલી સાદ્યમી હેાય એટલે અધા છે! ! !
દાદા બધી વાતે સુખી હતા. એમની સંસાર-વાડી લીલીછમ હતી. પણ એક વાતની એમના મનને ભારે ખેંચ રહ્યા કરતી. દીકરા તે ત્રણ હતા, પણ કસુંબલ ચૂંદડી ઓઢનાર દીકરી એકે નહાતી !
દીકરીની તેમને ભારે ઝંખના !
'
ગામલેક, સગાંવહાલાં સહુ, દાદાને દીકરી ન હેાવા બદલ ભાગ્યશાળી લેખતા, ત્યારે દાદા નિઃશ્વાસ નાખતા. કાઈ કહેતું, કે · દાદા, દીકરી દીકરી શું કરે છે ? જમ શેાધવા તે જમાઈ શોધવા એય સરખું છે. જમનું પેટ તેા ભરાય, પણ જમાઈનું પેટ ભરાયેલું જાણ્યું છે કદી ? તમે તે। ભાઈસાબ ! પરભવમાં પાંચે આંગળીએ પરમેશ્વર પૂજ્યા હશે.’
દાદા બહુ સવાલજવા કરવા ટેવાયેલા નહિ. વાતા સાંભળીને હસે.
