________________
ગંગા ગટરમાં
६७
બનતો ચાલે. સાદે આહાર ને શા મીઠી ઊંધ એને રામબાણુ ઔષધ જેવાં લાગ્યાં.
દાક્તરની એક વાર જરૂર ન પડી. એક વાર કંઈક છાતીમાં ગભરામણ જેવું લાગ્યું ! સુમન તે બ્લડપ્રેશર, હાર્ટડીસીઝ, ટયૂમર, પેરાલીસીસ એવું એવું કંઈ કંઈ બડબડવા લાગ્યો ને ઘડીમાં જાણે જીવ હાલ્યો જશે, એમ કરવા લાગે. દાક્તર ! દાક્તરના પિકાર પાડવા લાગે.
પડખેના શહેરમાંથી દાક્તરને તેડવા ઘેડું દોડાવ્યું. એટલામાં પાડેશમાં એક ડોશીમાએ કહ્યું: “પેટમાં વા ભરાયો હશે. જરા વાસંચળ આપે. પેટે હીંગ-સાબુને ખડ કરે.” એમ કર્યું ને સુમન તો થોડીવારમાં સાજો થઈ ગયે.
દાક્તર આવ્યા એવા ગયા. ડોશીમા કહેઃ “શહેરી માત્ર બાયલા. જરા રેગ થયો કે જાણે મરવા પડ્યા !'
ગમે તેમ પણ સુમનની તબિયત લાઈન પર આવી. રૂપાએ ભારે સેવા કરી. એક તો એનો બાળસાથી, વળી બટકબોલે ને લહેરી ! ગામડામાં આવા માણસની જરૂર. કહો તે સવારથી સાંજ સુધી, પાઈની પણ આશા વગર, પ્રેમથી મજૂરી કર્યા કરે.
વહેલી સવારે દૂધનાં ફીણથી છલકાત લેટે લઈ હાજર થાય, ને કહેઃ “સુમનભઈ, શેકટું દૂધ છે. ચહકાવી જાવ.”
- “અલ્યા, પણ ગરમ કર્યા વગર ? એમાં ન જાણે કેવાંય જંતુ હશે! દૂધ જેવું અમૃત છે, એવું ઝેર પણ છે.
“સાહેબ, એ જંતુ-બંતુ શહેરમાં રહ્યાં. ત્યાં તે માના ધાવણ પણ ક્યાં સારાં રહ્યાં છે ! દૂધને તો અમારો કોઠે. એનાથી કઈ મરી ગયું નથી જાણ્યું. તમ તમારે આ શેડકઢું ચહકા ને ! હમ મારા બાપલા !”