________________
કંચન ને કામિની
[૨]. દિવસેને વીતતાં કંઈ વાર લાગે છે ? અનેક સગવડવાળા ગામડામાં સુમનને પહેલાં તે ન ગમ્યું. બિલકુલ અણઘડ લેક-કૂવાના દેડકા જેવા. બાપનું બારમું, બેરીનું સિમંત ને નાતના વરા સિવાય કઈ વાતમાં રસ જ નહિ! જમાને કેટલે આગળ વધ્યો એનું એમને કંઈ ભાન જ નહિ.
છાપાં વાંચવાની વાત કહીએ ત્યારે કહે, “ભઈશાબ, રોજ સવારમાં એ મહેકાણિયું શું વાંચવું?” જમાનાનું એમને ભાન જ નહિ! ઉકરડાં જેવાં ગામ, ફુવડ જેવી સ્ત્રીઓ, બઘા જેવા પુરુષ! કાલ જાઉં કે આજ ચાલ્યો જાઉં, એમ સુમનને થયાં કરે.
શહેર જેવી કડક મીઠી લશ્કરી ચા અહીં ન મળે. હજામ તે છ દહાડે આવતો ને તેય પાડામંડ. બેબીને કપડાંના સળ પણ સારા પાડતાં ન આવડે. બે વાર તો પચાસ પચાસ ના કોટ બાળી નાખ્યા. ન સભા, ન જોસાયટી, ન નાચ-ગાન; જીવનમાં જાણે પાડોશીની ખણખોદ વિના રસ જ નહિ!
અને વળી મોટો ડર એ કે એકાએક તબિયત બગડી તો એકે સારે દાક્તર કે એકે સારાં મોટાં ઈજેકશન અહીં ન મળે! આ જંગલી ગામડામાં જંગલી વૈદ મળે. પૂરે ઊંટવૈદ! દેવામાં ડામ, ઝાડનાં મૂળિયાં કે સુંઠ-મરી ને તુલસીનાં પાનનો ઉકાળો !
પણ બધું ધીરે ધીરે થાળે પડતું ગયું. અનેક અગવડો હોવા છતાં, સુમનને શરીરે નરવાઈ આવી. પહેલાં પાશેર દૂધ પણ પેટમાં નાખી શકાતું નહિ, ત્યાં હવે ઠીક ઠીક ભૂખ લાગવા માંડી. શહેરમાં રાત ને દહાડે પંખા વિના રહેવાતું નહિ, પણ અહીંના આંગણાની છૂટી હવાએ ભારે ઊંઘ લાવી દીધી, અને ત્યારથી સતત બે વર્ષને માથાને
ખા સારે થઈ ગયો. સફેદ કાચ જે સુમન રાતી રાણ્ય જેવો
