________________
ગંગા ગટરમાં
[વાર્તા ત્રીજી]
વસંતની એક સંધ્યા મેડી મેડી આથમતી હતી. નાનાં નાનાં વગડાઉ ફૂલેએ હમણાં જ સુગંધમય શ્વાસ વહાવે શરૂ કર્યો હતે. નવોઢાના ભાલપ્રદેશપરના કુંકુમતિલક જેવો સૂરજ ગામડા ગામની સીમને માથેથી આથમતે હતો.
શહેરી જીવનના દવથી બળેલ સુમન, જ્યારે સાબર ઓળંગી પિતાના ગામપાદરના આંબાવાડિયામાં પ્રવેશ્યો, ત્યારે રબારી રૂપે વાંસળી વાતે વાતે ગાયની પીઠ પર આવતે સામે મળે.
સંધ્યાને સૂરજ નાની ટેકરીઓ પાછળ ઊતરતે હતે. લીલીછમ હરિયાળી પર ઠંડા પવન વાતે હતા. સુમન આ ગામડાગામનું રતન હતું. નાનપણથી શહેરમાં ગયેલે ને બે પૈસે સુખી થયેલે. શહેરમાં એનાં માનપાન ઘણાં હતાં. પિતાનાં ધંધાદારી મંડળને તે એ પ્રાણ હતું જ, પણ ત્યાંના જાણીતા સંસ્કૃતિ પ્રચારક મંડળનો. પણ એ મહામંત્રી હતા. શહેરની માંદગીને ગામડાંની હવાથી દૂર, કરવા એ આજ પિતાને ગામ આવતો હતો.
દાક્તરે એને બેફિકરું આનંદી જીવન ગાળવા શિખામણ આપી હતી. છતાંય ન જાણે એને સ્વભાવ એવો થઈ ગયો હતો કે આખો દિવસ મન ખિજવાયેલું જ રહેતું. એમાં વળી સાબરમતી ઓળંગતાં