________________
સેનાની મરઘી
પ૭ નહિ તે રૂપના અરીસા જેવાં શણગાર શેઠાણી શશિકલાને પસંદ કરે, વારુ?”
કાકા, હું કહેતાં શરમાઉં છું, પણ કહું છું કે આપની પુત્રી સિવાય મારે બીજી મા-બહેન સમાન છે. કેશ સિનેમાની સ્ટાઈલમાં ગર્જી ઊઠ્યો.
આ જમાનામાં વળી બહેન-ભાઈનું ક્યાં રહ્યું છે? બહેન કહેનારે જ બરી કરી બેસે છે. એ તે મેયલી વાત!'
મારા પર ભરોસ કરો. કેશવાએ પિતાનાં સુંદર ઝુલ્ફાં ઊંચાં કરતાં દઢ સ્વરે કહ્યું, “હું જાન આપી દઈશ.”
“બાપથી વિરોધ કરશે તે ક્યાંયના રહેશે નહિ!”
પરવા નહિ.” ડામર શેઠે અત્યાર સુધી ભાવડિયા માનેલ કેશવામાં રતી ભાળી. એમણે કેટલાક સવાલ-જવાબ કરી, તેની પાસે વખતચંદ શેઠ ઉપર ચિઠ્ઠી લખાવી, ને કહ્યું: - “કેશવલાલ, થઈ જાઓ આ ઘોડી ઉપર સવાર. દૂરના સ્ટેશનેથી ગાડીમાં બેસી મુંબઈ પહોંચી જાવ. મહિનો રાહ જોઈશ. આવશે તે કંકુ ને કન્યા આપીશ, નહિ તે ફેક!'
કેશો ઘોડી પર સવાર થઈ ગયો. ડામર શેઠ પગપાળા આગળ વધ્યા.
ભેગી શેઠે ઘરની પરશાળમાં ભારે બિછાત કરી હતી. આજ તેમણે મહામહેનતે વૈદ્ય પાસેથી ચાની છૂટ મેળવી હતી. નિમંત્રણ અપાઈ ગયાં હતાં. નાણાવાળાનાં સે સગાં, એ ન્યાયે આખું ગામ ઊતરી પડવાનું હતું. પણ ભોગી શેઠ વારંવાર ડોક ઊંચી કરીને જોતા હતા કે ઓઘડ રૂપિયા લઈને કેમ ન આવ્યો !