________________
૫૨
કંચન ને કામિની
સંધાઈશું. પણ આજ નાણું જોયું કે કેણ આપણું સુખદુ:ખનું સાથી છે. અને સગવડ ન હોય તો કંઈ નહિ.”
વખતચંદ શેઠ ભારે કફોડી હાલતમાં મુકાઈ ગયા; શું કરવું તેની કંઈ સમજણ ન પડી, અચાનક જ બેલાઈ ગયું કે “ના ના. ભગી શેઠ, જ્યારે જોઈએ ત્યારે મંગાવી લેજે! તમારા જ છે ને.”
ઓઘડ આવશે. ભેગી શેઠે જવાબ વાળે. “અને રૂપિયો–શ્રીફળ?”
બસ, જેશીને બેલા. એ કહે ત્યારે.” બંને શેઠિયાએ હસતા હસતા જુદા પડ્યા.
[૮] ઘણા દિવસથી સિનેમા જોવા મળ્યો ન હોવાથી અકળાઈ ઊઠેલો કેશ, છેલ્લા દિવસોથી, પિતાના ઘરમાં ચાલતા સેનાની મરઘી ને ખેલ જોઈ રહ્યો હતે. એણે મા-બાપની પુરાણકાલીન આમન્યા તેડી હતી–ને જ્યાં તેઓ એકાંતમાં મળતાં ત્યાં ખૂણે ખાંચરે –ડામચિયા નીચે કે ઉપર ભંડારિયામાં ભરાઈબધે વાર્તાલાપ સાંભળ્યો હતે.
એ જેમ જેમ બધું સાંભળતે ગમે તેમ તેમ એના મનના બધા મનોરથ ઊડી જવા લાગ્યા. પિતાને ફાંસવાનું કોઈ કાવતરું વેજાઈ રહ્યું હોય તેવી તેને ખાતરી થઈ.
આજ સવારથી એ સિનેમાનાં ગીત ગાત, સિનેમાની ભાષામાં કંઈ ને કંઈ લવ હતે. ‘ઈધર હમારા ક્યા હાલ હૈ, કોઈ હમસે ભી તે પૂછે?”
છોડ દે કે દુનિયાદારી!” સિનેમાનું પાત્ર જાણે એને આવીને કહી રહ્યું હતું. કેશવાએ શિક્ષણમાં પુસ્તકે કરતાં ચિત્રપટ તરફ ભારે ચાહ કેળવ્યો હતો. એટલે પાઠ્ય પુસ્તક સિવાયનાં બીજાં પુસ્તકેથી એ અસ્પૃશ્ય રહ્યો હતે. એની ભાવનાનું ઘડતર સિનેમાએ, લાગણીનું
