________________
સેનાની મરઘી
ખરી વાત ! ખરી વાત !” દાયરાના ચારપાંચ જણે બનાવટી રીતે હસ્યા. તેઓ મનમાં તે વિચારતા હતા કે મારે બેટ મુંબઈગરે અમને ગામડિયાં ભોથાં સમજી બનાવ્યું જાય છે! પણ શું કરીએ ! ભગવાને એને ઘેર જુવાન દીકરો આપે છે, એને બદલે જુવાન દીકરી આપી હતી તે રંગ જામત !'
વારવાર !” ભોગી શેઠે કૉફીના ડબલ કપ ચસકાવતાં કહ્યું, હવે વાત ખીલે બાંધી દઈએ. ઘરમેળે બપોરે વિચાર કરીને સાંજે રૂપિયો ને શ્રીફળ વધાવી લઈ એ.” *
જે! જે! કરતે દાયરે વીંખાય.
સાંજની ભારે ઉત્સુકતાભરી રાહ જેવાવા લાગી. કેટલાય દીકરીના બાપ છેલ્લા મરણિયા પ્રયાસ કરી રહ્યા. ગામડેગામથી પણ કન્યાવાળા ચાલ્યા આવતા હતા. એમને પણ દીકરીને મુંબઈની મહેલાતેમાં મહાલતી જેવી હતી. ગામના મશ્કરા તેઓને કહેતા : - “અલ્યા, બળિયા સાથે શું કામ બાથ ભીડે છે? અહીં ભલભલા વા ખાય છે, ત્યાં તમારે તે નંબર ક્યાં લાગે તેમ છે ? હા, એક વાત બને. રાજા જેમ એક રાણી પરણેને સાથે દાયજામાં દસ દાસી લઈ જાય, એમ દાસી તરીકે દીકરીને વરાવે. ભઈલા, આમ અવાયા પડ મા. આપણા જેગું ગેતી લ્યો. એમાં જ મળે ! આ તો ભ, એને વળગતાં ટાંટિયા ઊંચા થઈ જશે.”
આમ અકળામણો દિવસ ટોળટપાંથી વીતતે ચાલે. પેઢીએ, મેડીએ, ચકલેટ, દહેરાસરે, અપાસરે, એક જ વાતની તેજારી જોવાતી હતી કે ભેગી શેઠે કે રૂપિયે ને શ્રીફળ વધાવ્યું. સટ્ટાની રૂખ નીકળે તેમ આની પણ રૂખ નીકળતી હતી. પણ અચાનક એક પિલીસ ભોગી શેઠના ઘર તરફ જતો જણાયો ને થોડીવારમાં સમાચાર આવ્યા, કે ભોગી શેઠને આજ અણધાયું મુંબઈ જવાનું થવાથી રૂપિયે મુંબઈથી પાછા આવ્યા લેશે.
