________________
કંચન ને કામિની સપરિવાર રવાના કર્યા. વખતચંદ શેઠે ગાડી ભાડે કરી પંચાતિયા પ્રભુદાસને બોલાવી સાથે બેસાડ્યા, ને કહ્યું
પ્રભુદાસ, આ કઢીબગાડ ડામરથી ચેતવા જેવું છે. એની છોકરી જરા દેખાવડી છે. મુંબઈના જીવ દેખાવ જોઈને અંજાઈ જાય છે, એટલે તમને પહેલેથી કહી રાખું છું. તમારી દીકરી સમજજે.”
શશિકલા શું ભણી છે ” પાંચમી અંગ્રેજી. મેટ્રીક તે કરાવશો ને ?”
જુઓ ભાઈ, આગળનો વિચાર તે મુરતિય જેવો મળે તેના *ઉપર છે. જે કઈ કહેશે, આગળ ભણવો તે મેટ્રીકમાં પહોંચાડું, બી. એ. પણ કરું. ને કોઈ મુરતિયો કહે, ના, ના, મારે તે ઘરકામમાં હોશિયાર જોઈએ, તે પાંચમી પણ પૂરી ન કરાવું !”
‘પણ મુરતિય કહે, ભણાવે છે ?” “તે કહે ત્યાં સુધી. મારી ક્યાં ના છે!”
પછી દીકરીને એટલી ભણાવે તે પછી જમાઈને વધુ ભણવું હેય તો વિલાયત ન મેકલે? સુધરેલા મુરતિયા કર-કરિયાવરની ના પાડે છે, પણ ભણવા માટે વિલાયત-યાત્રા કરવા પાંચ, પંદર જરૂર માગે.”
પૈસાદારોને પણ પૈસાની હાય બળી છે. અરે ભાઈ, આપીએ. પણ કહે છે કે વિલાયત જનારા દારૂ, પરમાટી ને પરસ્ત્રીની બાબતમાં વિવેક રાખતા નથી ! ”
“કેવી જંગલી જેવી વાત કરે છે ? શેઠ, એ વહેમ કાઢી નાખે. કહે, છે કબૂલ વિલાયતનું ખરચ ! ”
કબૂલ છે, ભાઈ ! ” વખતચંદ શેઠે, કોઈ ચામડી ઉતરડતું હેય એવા ભારે અવાજે કહ્યું.
તે ભિખારી ડામરિયે ઝખ મારે છે. પ્રભુદાસ શેઠે ભાર– પૂર્વક કહ્યું.
