________________
૩૪
કંચન ને કામિની એવા વેવલાવેડા ન ચાલે! અરે, આ નાને બાબા અઢી વરસને થયે ત્યાં સુધી ન સિનેમામાં જવાય, ન નાટકમાં, ન હરવાફરવા જવાય કે ન છૂટે મેં એ ખવાય ! અમે તે કંટાળી જઈએ, અમારી મુંબઈમાં તે...” - “તમારી મુંબઈની વાત ન્યારી છે, બેન !' સમુવહુ પિતાનો રિબ ન બેસાડી શક્યાં. એણે પણ અધીનતાથી વાતે શરૂ કરી ? આ કેશવલાલ પહેલા પેટના હશે? શું ઉંમર થઈ?”
સત્તરની.” સંબંધ કર્યો કે નહિ ?”
કરવો જ છે ને, બેન! એ માટે તે ખાસ ખર્ચો કરીને દેશમાં આવી છું.”
“તે ઝટ રૂપિયે વટ ને, બેન!'
“વટાવે તે છે, પણ જરા જાણું લઈએ. જોઈ લઈએ. એમ દેખતી આંખે કંઈ કૂવામાં પડાય!'
અહીં તે જાણી જોઈને શું, દી લઈને દેખતી આંખે કૂવે પડનારાં છે, બેન ! જરા પીળું પીળું જોયું, રૂપબાઈના ખણખણાટ ભાળ્યા-કે ભૂરાંટા પડ્યા છે ! આપણા કાઠિયાવાડમાં દીકરિયુંને તે
ક્યાં છે? બેન, સાચું કહું છું, આ ગુજરાતમાં દીકરા-દીકરીના દુકાળ! એક પિળ, જ્યાં હું ઊતરી હતી ત્યાં ત્રીસ ઘરમાં દશ નખેદિયાં! અને આપણે ત્યાં તે રામજીની માયા!એક કહેતાં અનેક ! ફૂવડના માથામાં જૂનો તૂટો હોય તે આપણે ત્યાં જણ્યને તૂટે હાય ! આ મારી ઓળખાણમાં જ ચાર કન્યાઓ છે, પણ તમને શહેરવાળાને તે...”
“શહેરવાળાં થયાં એટલે શું ? પિતાનો દેશ કંઈ મટી જાય છે ?' શણગાર શેઠાણીએ પિતાના પતિદેવની સુચનાને યાદ કરીને કહ્યું, ને સમવહુ સાથે સંબંધ વધારવા ભાતાના ડબ્બામાંથી હલવાને કકડો લઈને એના ધાવણા બાળકને આપે.
