________________
૧૮
કંચન ને કામિની
નીચા નમતા હોઠે અડધે સ્થિર થઈ ગયા.
હવાની એક પ્રચંડ લહરી દ્વારને ખખડાવી રહી. જાળિયા વાટે વીજળી અંદર ધસી આવી. આકાશમાં મેધને માટે કડાકા થયા. મનસુખના મગજમાં પણ એકાએક કડાકેા થયા. એની સ્મૃતિ વીજળી જેવી એકાએક ઝગમગી ઊઠી.
'
આશા, આ છૂંદણું તે। આફ્રિકામાં છૂંદાવ્યું હતું ને ? ’ મેનાએ હા ભણી.
‘ છૂંદનારી ડેાસીએ શુ કહ્યું હતું, યાદ છે?' મનસુખે પૂછ્યું. • ના ! '
* ભૂલી ગઈ? ધુતારી ? એટલું ય યાદ ન રહ્યું. કહેતી હતી કે, હું તમને ભવેાભવમાંય નહિ ભૂલું, તે આ ભવમાંય એચાર વરસની વાત યાદ ન રહી? શુ તારા પ્રેમ છે! જા, જતી રહે! ચાલી જા!' મનસુખ એલ્યેા. એતી આંખ ફેરવાઈ ગઈ હતી !
(
· અરે! તમે કેમ ભૂલે છે ? હું આશા નથી. એની બહેન મેના
>
છું. ' મેનાએ લાડ કરતાં કહ્યું, તે પોતાના ગેારા ગાલ એના હાઠ પાસે ધર્યો.
6
‘ તું આશા નથી ? જૂડી. મનસુખને આશા સિવાય ખીજી કેાઈ પતી નથી. લુચ્ચી ! કહે છે, હું આશા નથી ! શું તું પરસ્ત્રી છે? ને હું લંપટ છું ? ' મનસુખ જોરથી હસ્યા તે ખેલ્યા : ના, ના. તું મને છેતરે છે. તું આશા છે. તને ભલે યાદ ન હોય, મને તે છે જ ! એ છૂંદણાં છૂંદનારીએ આપણી મશ્કરી કરેલી! આકાશને ચંદ્ર ધરતીની ચાંદનીને ચૂમશે ત્યારે આ છૂંદણાં છૂંદનારીને ય યાદ કરશે! તે ! મેના, તું ભારે ભૂલકણી ! તને તે તારાં ધરેણાંની સંખ્યા યાદ રહે, તને તારી સખીઓનાં નામ યાદ રહે, તને તારાં કપડાંની જોડની ગણતરી ગમે...તું સ્ત્રી ! ' મનસુખનું ગાંડપણ ઊખળતું હતું.
"
