________________
કામ ને પ્રેમ
૨૨૧ - નવલ ન બેસી શકો. અડધે ખેલે ઊભે થયો. કઈ પ્રેક્ષકે પડકાર્યો. “યુ મિસ્ટર ! સીટ ડાઉન '.
તીરની ઝડપે નવલે ઘરને માર્ગ લીધે.
નવલ ઘેર પહોંચ્યો. એનું શરીર તૂટી પડતું હતું. મન પણ તુટી પડવા લાગ્યું ! પણ અરે, શા માટે ! શા કાજે ! એ મૂખ, સુશીલાને સ્થાને તારી જાતને મૂકને ! શું તેં એ જ ધંધે આ નહેતે ! અથવા તું એમ માનતો હતો કે હું પુરુષ એટલે પરવાનાદાર ! ઈમાનદારી માત્ર સ્ત્રી માટે જ !
ત્યાં એના નવા જ્ઞાનદાતા . ફણી ને કુમારી સુશીલા યાદ આવ્યાં. સુશીલાએ નહેતું સમજાવ્યું કે આવી વાતો ગંભીર રીતે ન લેવી ! આમાં ગંભીર થવા જેવું હતું પણ શું?
પણ નવલ મનને મનાવી ન શક્યો. બીજી તરફ શરીર તાવે ધગધગવા લાગ્યું. ચોથે દી તે શીતળાના દાણું દેખાયા. છ દિવસે તે આખો દેહ પાસ-પરૂથી ખદબદી ઊઠયો.
સુશીલા એક વાર ખબર લેવા આવી. એણે ચેપી રેગ જાણ્યો, એટલે વળતાં પોતાના ખાનગી દાક્તર પાસે જઈને ઈજેકશન લઈ લીધું. રૂપાળાં મેં જેવા ટેવાયેલી સુશીલા નવલને બદસૂરત ચહેરો ન જોઈ શકી. પણ માણેક તે પિતાનું સાચું રૂપ પ્રસારી બેઠી હતી. નવલની સેવાસુશ્રષામાં જાતને વિસારી દીધી હતી. રાતદિવસ એક કરી નાખ્યા હતા.
સુશીલાએ એક બે વાર આવીને કહ્યું: “નર્સ–આયાને રાખી લે. ચેપી દઈ છે. જરા દૂર રહેવું સારું. બને તે ચેપી-દવાખાનામાં દાખલ કરે.”
માણેક શું જવાબ આપે? એને પિતાના માણસની સેવાને
