________________
૨૧૮
કંચન ને કામિની દેહે, વસ્ત્રમાંથી નીકળતી આછી અત્તરની ખુશબોએ, આરક્ત સ્થળ કલપ્રદેશે પુરુષની ચિત્તશક્તિને મદ્યપાન કરાવવા માંડ્યું.
“નવલ! મારા પેટને દબાવો, અંદર કોઈ છુરી ચલાવતું હોય એવું દર્દ થાય છે.” | નવલે કિંકર્તવ્યમૂઢ બની પેટે હાથ દાખે. સુશીલાએ હાથને ખેંચી લીધે ને હસી પડી.
“નવલ, જીવનને ગંભીર રીતે ન જોશે. એ તે આમ જ હસી-રમીને વિતાવી દેવા જેવું છે! આ વસ્તુને ગંભીર તરીકે ન લેખશે, તે જીવનભર મારા મિત્ર તરીકે માન પામશો ને મોજ પણ પામશો. સમાજમાં આબરૂ ને જીવનમાં આનંદ મળશે.”
નવલ રમણીય મૂંઝવણમાં પડ્યો હતો. કામનાં શર એને માણેકથી બેવફા બનાવી રહ્યાં હતાં-પતિપદનું સિંહાસન ડેલી રહ્યું હતું.
પછી તે આવું ઘણી વાર બન્યું, ને બધાં મસૂરીની મજ માણુ પાછાં ફર્યા.
[૫] વિકસિત ગુલાબ ઉપર તુષારનાં પાણી પડતાં હતાં. ચમકતા. ચંદ્રની આસપાસ મેઘના શ્યામ ટુકડા વીંટાતા હતા. વફાદારીની મૂર્તિ જેવી માણેકના મુખ ઉપર ન સમજાય તેવી ઉદાસીનતા પ્રતિદિન છવાયેલી રહેતી. વિકસિત કપિલમાં ખાડા દેખાતા હતા. નયનમાં ઝબૂકતું તેજ ઝાંખું પડયું હતું. જીવનમાં ન સમજાય તેવી શુષ્કતા. પ્રવેશતી હતી. ઘણી વાર ભગવાનને એ મૃત્યુ માટે પ્રાર્થતી.
નવલ વહેમોડે પણ એક વખત જરૂર ઘેર આવતે. આવતો ખરે પણ અન્યમનસ્ક થઈને. ઘણીવાર કિંમતી ભેટ લાવતે, પણ જરાયે સ્નેહ વગર.
ઘરમાં શુભા-શણગાર ને સંપત્તિ વધવા લાગી હતી, પણ
