________________
કંચન ને કામિની
વટાવતી એ રાજમાર્ગ ઉપર દેડવા લાગી. આખરે એક મેટી હવેલી પાસે આવીને ઊભી રહી.
ચાકર યુવતીને શેઠાણીના કમરામાં લઈ ગયો. શોક દર્શાવવા માટે આવેલ સ્ત્રીઓ હમણાં જ ગઈ હતી.
શેઠાણું સ્થૂલ શરીરવાળાં હતાં. દેહમાં સૌંદર્ય નહોતું એમ નહિ, પણ નાની ઉંમરથી અતિ શેખમાં ઉછરેલાં હેવાથી, અતિ વિલાસે એમના સ્ત્રીદેહનું આકર્ષણ શેકી લીધું હતું. આ અપરિચિત યુવતી શોક દર્શાવવા આવી હશે, એમ સમજી શેઠાણીએ આવકાર આપે. એક મેટી બિછાત ઉપર બંને બેઠાં. બંને જણએ એક બીજા સામે જોઈને આંસુ વહાવ્યાં. પછી શેઠાણું બેલ્યાં :
“બહેન, તમે કોણ છે?” હું તમારી બહેન છું.”
મારી બહેન ? હું તે તમને ઓળખતી પણ નથી. શેઠાણું કંઈક રોષમાં બેલ્યાં.
જરૂર, ન ઓળખો, પણ શેઠસાહેબ રાજ મારે ત્યાં આવતા, ને તમે અધૂરા રાખેલા સાંસારિક જીવનના અધૂરા એરતા મારી પાસે પૂરા કરતા. તમે એમનાં પત્ની, હું એમની ઉપપત્ની.'
શું તું જ તેમને મારનાર રાંડ વેશ્યા?”
બહેન, નારાજ ન થશો. મારનાર નહિ પણ જિવાડનાર.” • “તું જિવાડનાર ? રાંડ, તે જ મારું સૌભાગ્ય લૂંટયું.' શેઠાણીના મુખમાંથી ક્રોધને લીધે પૂરા શબ્દો પણ બહાર નીકળતા નહતા.
“બહેન, શાન્ત થાઓ ! હું મારનાર નહિ પણ જિવાડનાર છું. જાણો છો કે તમે પરણ્યાં ત્યારે શેઠને નાટક-ચેટકને ખૂબ શેખ હતે. એ કેટલીય નૃત્યરાણીઓની કલબના સભાસદ હતા. શેઠ જુવાનીમાંથી જ કુછંદે ચડેલા. અમારી ગલીમાં રોજ આવતા. એ
