________________
૧૯૮
કંચન ને કામિની એ કુમકુમ કપાળે લગાડતી, દાસી સે પૂરતી. પછી એ નવયૌવના અધખુલ્લી બારી પાસે આવીને ઊભી રહેતી. દાસી એને વસ્ત્રાલંકાર સજાવતી.
આ મૂંગું નાટક નવેક વાગે પૂરું થતું. યુવતી સજ્જ થઈને એક મખમલી કેચ ઉપર એકાદી નવલકથા લઈ આડી પડતી. દાસી દીવાનખાનું શણગારતી. શરબતના જામ ને શેતરંજ ગોઠવતી. મોટા મોટા તકિયા મૂકી દૂધ જેવી ચાદર બિછાવતી.
બરાબર સાડા અગિયાર વાગે એક મોટર આવતી-આકાશમાં વીજળીને ઝબકારે થાય અને અદશ્ય થાય એટલી ઝડપથી આવતી, અને એટલી ઝડપથી એ પાછી ફરતી. એક ચાલીસ વર્ષને પુરુષ મોટરમાંથી ઊતરીને આ મકાનમાં દાખલ થતું. એના આખા દેહ પર અત્તર મહેતું. હાથમાં હીરાની વીંટીઓ ચમકતી.
પુરુષને પગ સંચાર સાંભળી યુવતી એકદમ ઊભી થઈ સામે સ્વાગત કરવા દોડી જતી. બંને સમવયસ્ક બની જતાં. ઉમ્મરનો ખૂબ મેટ ફેર છતાં બન્ને વચ્ચે કેટલે ગાઢ પ્રેમ ! એક શાળામાં લપાયેલાં બે પંખીડાંની જેમ બને ચારેક કલાક ગુલતાન કરતાં.
સૂની દુનિયામાં જાણે ઉલ્લાસની સૃષ્ટિ જાગી જતી. હાસ્ય, ખિલખિલાટ, ધમાધમ, આનંદ, વિનોદ, સંગીત, નૃત્ય ને છેલ્લે છેલ્લે શરાબના જામ !
સવારના ચારેક વાગે ફરી મેટર આવીને ઊભી રહેતી. પુરુષ ગમે તેવી સ્થિતિમાં મોટરમાં હડસેલાતે. મેટર ચાલી જતી. મકાન નિર્જન થઈ જતું!
આ માયાનગરીમાં પાછી એની એ દિનચર્યા ! એની એ ઊંધ, સુસ્તી, આરામ ને નિર્જનતા.
સંસારનું અનન્ત ચક્ર આમ ને આમ ચાલ્યું જતું.
