________________
કંચન ને કામિની
રક્ષણ કરતે તેમ, આવા હજારે નિરાધારનાં ભાગતાં હૈયાંને આશરે એ જરૂર બની રહ્યો હતે.
એ ભગવાન બાપાનાં અનેક પ્રજાજનોમાંનાં એક આ નગરનાં નગરશેઠાણીએ એક પઢિયે ચગાન સાફ કરતી ગંગાને હાક મારી.. નગરશેઠાણું આખી રાત નહિ ઊંઠાં હોય એમ એમની લાલ આંખે કહી આપતી હતી. એ ઉજાગરાએ પણ શેઠાણીના ચંપાના ફૂલ જેવા ચહેરા પર અનેકગણું રૂપની તો ખડી કરી હતી.
ગંગા! તને કેટલા મહિના થયા ?” શેઠાણીએ પૂછયું.
શેઠાણી જેવાં મોટાં માણસનો આ પ્રશ્ન, ધૂળમાટીથી ભરેલી ગંગાને વિચિત્ર લાગે. એણે ધીરેથી પિતાના પેટ સામે જોયું અને શરમાતાં કહ્યું:
“ અમારે એમાં નવાઈ શી! અમારે ત્યાં તે દર વરસની દે એક ગણું લે. મારે તે પહેલું પેટ છે, બા ! આમ તે સાતમો
અધવા છે!'
જે આમ આવ !” શેઠાણીએ ગંગાને નજીક બેલાવી. ગંગા મૂંઝાણી. આ બધા ગાલીચા, આ સુંદર પડદા, આ સુંદર પગદાનીઓ, અરે ! અરે ! શેઠાણબાની મોજડીઓ પાસે પણ એ બેસે તો ય વરવી લાગે ! ક્યાં આ સુંદરતાનાં અવતાર ને ક્યાં પોતે ગંદકીને અવતાર!
ગંગાની મૂંઝવણ આખરે શેઠાણીએ તેડી. એને હાથ ઝાલીને પાસે ખેંચી. ડી વાર પાસે ઊભી રાખી કેટલીક વાત સમજાવી. સમજાવીને દશ રેકડા રૂપિયા હાથમાં મૂક્યા.
ના કહે તે મારા સમ, ગંગા! મારી લાજ તારે હાથ છે!” શેઠાણીનાં નયન નીચાં નમ્યાં. સ્ત્રીને સ્ત્રીને સૌંદર્ય પર વહાલ છૂટયું. ગંગા અરધી અરધી થઈ ગઈ
