________________
૧૭૮
કંચન ને કામિની શાં શાં સુખ સમાયાં છે, એની એને સમજણ નહતી, પણ બધાની જેમ એય માનતી કે એથી શાતિ, સુખ ને ઉધાર આવી મળશે!
થાકીને મોડી રાતે સહુ સૂતાં. એ સૂવું એવું હતું કે જેમ વરસાદને ભરજોશ વરસતો જોઈ ખેડૂત આનંદથી-અવનવીન મનરશે માણતો સૂએ, ને જ્યારે જાગે ત્યારે સમજ પડે કે પિતાનું ઘર ઘર રહ્યું નથી, ખેતર ખેતર રહ્યું નથી. ફક્ત જલપ્રલયનાં ઘેડાપૂર ઉપર ખાટલા સાથે એ દિશાહીન તણાતો જાય છે. ન આરે છે, ન એવારો છે.
રંજન જાગી ત્યારે દિશાઓ કોલાહલથી ભરાઈ ગઈ હતી. મારે મારે, કાપે કાપના પિકારે પડતા હતા. બંદૂકના બાર અવારનવાર સંભળાતા હતા. કેટલેક ઠેકાણે આગ ભભૂકી ઊઠી હતી. લેકે નાસભાગ કરતા હતા.
પિકારો પડ્યાઃ “ભાગે, ના ”
રંજન આગંતુક ભયથી છળી ઊઠી. એનું આખું શરીર પ્રવેદમાં ભીંજાઈ ગયું. એ બચાવ માટે કંઈ પ્રયત્ન કરે તે પહેલાં તે કમાડ પર કુહાડા પડ્યા. પેટ્રોલની પિચકારીઓ છંટાવા લાગી. બે ક્ષણમાં તે સળગતાં કમાડ જમીન પર તૂટી પડયાં. ચારેક સશસ્ત્ર પડછંદ પુરુષો અંદર ધસી આવ્યા.
રંજન બંગલામાં એકલી નહતી, પણ માળી, નોકર ને બીજા બધા જીવ વહાલે કરીને નાસી છૂટયા હતા. એક બૂઢી ને કરડી જાજરૂમાં ભરાઈ ગઈ હતી. સસરાજ બહારથી આવ્યા ન હતા. સાસુજી બહારગામ હતાં.
બે જણા બંગલાને લુંટવા લાગ્યા. એકે રંજનને ત્યાં ખૂણે લપાયેલી જોઈ. જાણે આકડે મધ જોયું. એ નરપિશાચ દેડ્યો. રંજન
