________________
અપહતા
૧૭૫
રદસ્તીથી તારા અખેડામાં કેસૂડાં ભરી દીધાં હતાં. એ વખતે તને અચાનક મારી આંગળી આંખમાં વાગી ગઈ, ને તારું મુખ ગુલાબના ગેાટા જેવું બની ગયું. તે મે એને...'
રંજન પર ભૂતકાળનાં પ્રિય સ્મરણાની ખાસ અસર નહેાતી. એની આંખેા કનુના અંગપ્રત્યંગને માખી રહી હતી. કનુએ ભાષણ આગળ ચલાવ્યું :
*
અને ક્રીથી કેસૂડા ખીલ્યો, કે રંજન મારી બની. રમકડા જેવી ર્જન મારા ધરમાં નાચતીકૂદતી આવી. અરેરે ! બિચારી રજત! મોટા ઘૂમટા કાઢી મારી પાછળ પાછળ પેલી મદારીની રતનબાઈ જેમ આવી ! ' કનુ જોરથી હસી પડયો.
6
રંજનથી જબરદસ્તી હસાઈ ગયું. પણ ઘેાડીવારમાં તે ભ્રૂકુટિ ચઢાવી દઈને ખેલી : મને ભાળીને તું ભરમાવવા માગે છે! લુચ્ચા ! આમ ફેસલાવી પટાવીને તારે ખમાં જતા રહેવું છે કાં ? હું નહિ
જવા દઉં.’
કનુ રંજનની વધુ પાસે લાગ્યા. ‘ રંજન ! વહાલી ! એમ પણ જલદી પાછે। આવી નુકસાન પહોંચે.'
ગયા. તેના શ્વાસ પરસ્પર ભેટવા કંઈ ચાલે ? ખમાં જવું તેા પડે. જઇશ. હું ન જાઉં તે આખી પેઢીને
તેા પેઢીને પરણવુ' હતું ને ? ' રજતે કહ્યું. એને વિયેગ સાલતા હતા. એ પેાતાના મુખે હા કહી શકે તેમ નહેતું.
<
જો! આ કેસૂડા ફરી ખીલે તે પહેલાં તે હું આવી જઈશ. એક જ વર્ષે, ફક્ત બાર મહિના.'
"
ખાર મહિના એટલે શું ? એના કેટલા દિવસ ? અધધ ૩૬૫ દિવસ ! એના કેટલા બધા કલાક ? કનુ ! અહી મિનિટની મૂંઝવણુ છે, ત્યાં આ કલાક, આ અઠવાડિયાં, આ મહિના ને એક આખું વર્ષ
