________________
સતી : નવી અને જૂની [ વાર્તા આઠમી ]
દિવાળીની મેડી રાતના દીવાઓ ધીરે ધીરે આંખ મીંચતા જતા હતા, તે સમી સાંજથી મંડાયેલી ગાનતાનની મહેફિલે હવે મેાડી મેાડી રંગ જમાવતી જતી હતી. ફટાકડાના દારૂની ગંધ આકાશમાં ચોમેર પ્રસરી રહી હતી, તે કદી કદી ઊંચે ચઢતી ટુકલા ઠંડી રાતમાં આકાશમાં જ હરિશરણ થઈ જતી હતી.
નગરરોને ત્યાં આજે મિજબાની હતી. પાણેાસેથી સો માણસોને જમવાનુ તેાતરું આપવામાં આવ્યું હતું. વાનીઓની ઉત્તમતા અને વ્યવસ્થાની કાબેલિયત એકી અવાજે સૌ અમલદાર અને સ્નેહીમાં વખણાઈ હતી. ચાંદીના થાળ ને ચાંદીના વાટકા તથા કાચના રૂપાળા ગ્લાસાએ બધાના મન પર શેઠાઈની માહિની જમાવી હતી. અને છેલ્લે જ્યારે પાનબીડાં અપાયાં ત્યારે એની બનાવટ ને સુગંધી મસાલાની પ્રશંસાએ મિજબાનીને માથે મોડ પહેરાબ્યા હતા.
આટલા બધા સુજશતું પાત્ર નગરશેઠ જ હતા, અને સૌ તેમને અનેક વાર મુબારકબાદી આપતાં થાકતા નહાતા, છતાં સાચી વાત જુદી હતી. આ બધી ગેાઠવણુ નગરશેઠનાં પત્ની પ્રમીલાદેવીને આભારી હતી. તેમની કાબેલિયતે જ આ પ્રશંસાની સૃષ્ટિ રચી હતી.
પ્રમીલા શેઠાણી હમણાં જ સાતમી સુવાવડ ખાઈ ને ખાટલેથી ઊષાં હતાં. પ્રભુએ આ વખતે પણ રૂપાળેા કંદારાબંધ દીકરા દીધા
૧૧
