________________
૧૫૦
કંચન ને કામિની આ પિતાને બનેવી! રમણીકના દિલમાં પિતાના બનેવીની કલ્પના આવતાં આગ સળગી ઊઠી. એની આંખો લાલઘુમ બની ગઈ, પણ મન કાબૂમાં રાખી એણે બધી વિગતે જાણવા માંડી.
શેઠ, હમણું આપનું કંઈક સગપણ થવાનું છે ને ? હવે ક્યારે ઘેડે ચઢે છે ?' સ્ટેશન માસ્તરે વાતને ત્રાગડ સાંબે.
જેમ બને એમ જલદી.” કન્યા કંઈ રતન શેપ્યું છે, એમ સાંભળ્યું છે.'
રતન કેમ ન હોય ? એં માસ્તર સાહેબ,' શેઠ જરા પાસે ખસ્યા. માસ્તરના મોં પાસે મેં રાખી કહ્યું “આ તે તમે ઘરનું માણસ, અને વળી ઠરેલ માણસ એટલે કહું છું. રૂપિયા ચાર હજાર પૂરા કલદાર ગણી આપ્યા છે. કન્યાની ભારોભાર રૂપિયા થશે. ઘરેણું–ગાડું, કપડાંલત્તા વગેરેની અમારે ત્યાં તે લાંબી લપ હોય છે. બીજા ચાર સમજે, મારા સાહેબ, એટલે પૂરા આઠ સમજે, આઠ ”
“શેઠ, આવા સમયમાં આટલે બધો ખર્ચ !'
ભાઈ, ઘરડા સુધારવા આટલું ખર્ચ કર્યું. ન લાવવા જેવાને બોલાવવા પડ્યા. આવનારી દુઃખી નહિ થાય, એની પૂરી ખાતરી ! ...બે વાર આપણી થાળી ને પથારી સાચવે એટલે વાહ ભાઈ વાહ!” પાનાશેઠને આ શબ્દોની દુર્ગધ રમણીકને રૂવે આગ પેટાવી દીધી. પ્રૌઢાવસ્થામાં આવેલા શેઠની આંખમાં અત્યારે નવી જુવાનીનું તેજ ચમકતું હતું.
રમણીકથી હવે ત્યાં વધુ રેકાવું અશક્ય બન્યું. એણે માસ્તરને કહ્યું, “મામા, હવે ચાલે, મારે દવાને વખત થયો છે.'
માસ્તર જયશ્રીકૃષ્ણ કરતા કરતા ઊડ્યા. રમણીક પણ મનમાં હજાર ધિક્કાર આપતે તેમની પાછળ ચાલ્યો. એના દિલમાં ભયંકર તોફાન મચ્યું હતું.
