________________
સાંકળી ફઈબા
- સાંકળી ફઈબાને સંસાર સુખરૂપ ચાલે છે. ફઈબાને હવે અંતરમાં કઈ વાતની ઓછપ નથી. સાસુ-સસરા ગુજરી ગયાં છે. દેર-જેઠ કેઈ છે નહિ. બધી વાતે સાંકળી ફઈબા સ્વતંત્ર છે. કુઆ એમને રીઝવવા ઘણીવાર કહે છે :
જાને, પજુસણ છે તે દહેરે જઈ આવ. તારા પિયરને તે એ આચાર છે ને?”
સાંકળી ફઈબા કંઈ ઉત્સાહ નથી દાખવતાં. કહે છે: “મારા બાપ કહી ગયા છે કે મન ચંગા તે કથરોટમાં ગંગા ! હા, એક શરત કરો તે જાઉં.'
શી શરત? ધરમમાં પણ શરત ?' “હા, હા, શરત ? આપણને જે દીકરી થાય તે દેરાવાસીમાં આપવી.” | ફઈબા ને ફુવા સામસામાં હસે છેઃ પણ કર્મની ગતિ જ એવી કે ફઈબાને કંઈ સંતાન ન થયાં. સંતેથી ફઈબા કહેતાં; “આ મારા ભત્રીજા જ મારી માએ મેળામાં પૂરેલા. એ જ મારા દીકરા છે !'
આવાં ફઈબા પણ વખત આવતાં ચાલી નીકળ્યાં. ફુઆ ભરસંસારમાં એકલા રહ્યા. એમનાં કમાડ વસાયાં.
અમારા એ પૂજ્ય ફુવા ઘણે દિવસે થોડા વખત પહેલાં મળ્યા. એમની આંખોમાં હર્ષનાં અશ્ર ઊભરાયાં. જૂની વાતો હોંશભેર યાદ કરી, ને કહ્યું :
ચીકા, અમને લાગે છે કે હવે કળિયુગ બેઠે, તમારાં ફઈ સતયુગનાં માણસ. સતયુગનાં માનવી સાચાં. આ પેલા અમારા જૂના ઝઘડાની જ વાત કરું. જ્યારે તમારા ફઈબાને મેં એ વાત કરેલી ત્યારે તે એ હસીહસીને ઢગલો થઈ ગયેલાં.”
અમને એ ઝઘડાનાં મૂળ જાણવાની ખૂબ ઈચ્છા હતી.
