________________
કંચન ને કામિની
[૪]
આભઊંચા ડુંગરા કદી નીચા નમતા નથી. અમે દાદાને પણ કદી આમ વાતવાતમાં ઢીલાઢસ થઈ જતા જોયા નહતા. દાદા સાંકળી ફઈબાના સાસરેથી આવેલે સંદેશ વાંચી ઉદાસ બની ગયા. એમને એછવમાં આનંદ ન રહ્યો. પણ વખત વર્તાને હૈયું કઠણ કર્યું ને બધું કામકાજ પતાવ્યું. જમવા વખતે પંગતમાં બેસવા ભારે આગ્રહ થયે. દાદાએ ભારે આનાકાની કરી, સહુને બે હાથ જેડી ના કહી. અનેક બહાનાં કાવ્યાં, પણ એમનું ન ચાલ્યું.
બધા જમનારા પાટલેથી ઊભા થઈ ગયા, ને ખાવું અગરાજ કરવા લાગ્યા, એટલે દાદાને બેસવું પડ્યું.
ભાણ પિરસાયાં. પિરસણિયા મેસબના તાસ ઉપાડી પીરસવા લાગ્યા, કોઈને ચાર કટકા, કોઈને આઠ, કોઈને બાર ! દાદાની થાળીમાં જેવા બેએક કટકા મૂકવા ગયા કે દાદાએ આડો હાથ ધર્યો.
મને ન મૂકશે, ભાઈ' “કાં દાદા ?” “તબિયત ઠીક નથી.”
“તબિયતને શા ઘા વાગ્યા છે? અમને ખાવા દેવું છે કે નહિ !' દાદાના સમેવડિયા પશવા ભાઈજીએ સંભળાવ્યું.
સહુ ભાઈઓ સુખે જમો ! એ માટે તે આ મહેનત કરી છે. હું નહિ લઉં. મને માફ કરો.”
કાં ?”
પશવાદાસે કીધું તે કારણસર. દિલ પર ઘા વાગ્યા છે. જેને કોને દેખાડું!'
“અમે કંઈ ન સમજ્યા. ચેખું કહો.” દાદા જરા ગળગળા થઈ બોલ્યા: “ભાઈઓ, સાત પેટની
